Het Laatste Uur - ogen

Ik vermoed dat de meesten onder ons de song Eye of the tiger van Survivor associëren met boksen, omdat het zowat de bekendste tune van de Rocky soundtrack is. Wel, ik niet!

En, hoewel ik de song niet echt geweldig vind, luister ik tenminste eenmaal om de twee weken naar de intro ervan. Hoezo? Even uitleggen... als abonnee van Real Madrid Baloncesto, ofwel de basketbalsectie van Real Madrid, ga ik elke andere week naar een thuiswedstrijd van Axel Hervelle, Tomas Van Den Spiegel & co en de spelers worden voorgesteld aan het publiek op de tonen van de intro van Eye of the tiger. Geen wonder dus dat de supportersclub zichzelf Los ojos del tigre heeft genoemd!

Copa del Rey basket 2009

De bekerfestiviteiten zijn weer voorbij in Spanje...hoewel het me lijkt dat de arena (Palacio de los Deportes in Madrid) niet uitverkocht was (wat wil je : de meeste wedstrijden rechtstreeks op TV, terwijl de tickets vrij duur waren, alleszins een pak duurder dan een 7tal jaar terug wanneer wij het tornooi bijwoonden), is het op sportief vlak een waar feest geweest.

De finale (Unicaja - Tau) was waarschijnlijk een van de spannendste, meest hoogstaande wedstrijden (mét een verlenging) uit de geschiedenis van de Copa, maar ook andere wedstrijden in de loop van dit tornooi waren de moeite waard. Real Madrid - Barcelona (de voetbalploegen) en Estudiantes - Joventut (de basketkweekvijvers) zijn allebei "klassiekers" en in deze Copa del Rey interessante kwartfinales. De halve finales toonden misschien minder mooi basket, maar het verweer van de thuisploeg, Estudiantes (eerder in de onderste helft van de Liga ACB en dus deelnemer als thuisploeg en niet als 1 van de 8 best geplaatste ploegen na de eerste ronde van de Liga) is op zich al een interessant gegeven. Nog een interessant gegeven : er wordt beweerd dat de titelverdediger zichzelf niet opvolgt (OK), dat de leider nooit het tornooi wint...wel, dit jaar heeft de leider=Tau wel de titel behaald, en verdiend, als je 't mij vraagt (gezien over de duur van het tornooi)!

Pata negra en besneeuwde hellingen

Na een erg geslaagd weekend in Fuentes de Béjar drie weken terug gingen we dit weekend voor meer...vooral van skiën, want ski's, botten en kleding inpakken is niet meteen mijn lievelingsbezigheid, zeker niet wanneer je er geen gebruik van maakt!

Op vrijdagavond reden we naar onze casa rural, lieten er onze spullen achter in een andere kamer dan de vorige keer (met alweer een erg mooie én verschillende tegelvloer) en dan een drankje in de lokale bar, gevolgd door alweer een schitterende maaltijd in onze "ontdekking" in Guijuelo. De ober herkende ons, herinnerde zich zelfs wat we toen gegeten hadden en stelde ons andere specialiteiten voor, die ons weer goed konden smaken!

Zaterdagmorgen, weliswaar met een erg zenuwachtige Gonzalo, vroeg op, ontbijten en naar La Covatilla. Ditmaal geen winters weer op de weg ernaartoe, maar zelfs zo toch wel file om te kunnen parkeren, stel je voor. En file aan de loketten voor de forfait. En file voor de liften (als je zo kunt noemen) op het gedeelte voor de beginners (om Gonzalo wat vertrouwen te geven en hem weer te tonen hoe het moet). Maar gelukkig geen file in het gedeelte boven waar je aan de uitgang van de telesilla een andere teleski kunt nemen om enkele blauwe en rode pistes te volgen terug. Ik heb de blauwe pistes gecontroleerd, ook de blauwe terug naar het benedenniveau, om zeker te zijn dat Gonzalo het zou aankunnen...om dan met hem naar boven te versassen. Nu was er ook file voor de telesilla! Geen lunchpauze voor ons, maar "genieten" tot half 5pm...nu ja, ik had niet gerekend op het feit dat Gonzalo ondertussen al serieus vermoeid was en na twee valpartijen (waarbij hij me telkens ook op de grond kreeg) moest ik 'm wel grondig motiveren om nog een afdaling te maken. Ik kon nog juist de lange afdaling op een rode piste maken voor ik hem dan naar beneden vergezelde/motiveerde...maar het was goed geweest! Nog een verdiende pint in Béjar - waar de carnavalsfestiviteiten net begonnen - en dan naar de casa rural voor een welverdiende douche. Nog wat stretching en een koudwaterdouche van de kuiten om stijve spieren te vermijden (Gonzalo begon nu al te zeuren dat het niet eerlijk was : hij had alles gegeven en nu deed z'n volledig lichaam pijn, terwijl ik geen moeite had moeten doen tijdens de dag...soit) en weer een lekkere maaltijd (gebaseerd op pata negra-producten) in de casa rural.

Zondag dan...geen ski, want Gonzalo heeft vannacht serieus wat afgezweet (met koorts) en nu heeft hij nood aan paracetamol. Wel pata negra : boodschapjes in Guijuelo! Terug naar Madrid via Puente del Congosto (een mooi dorpje met kasteel en middeleeuwse brug) en door de Sierra de Gredos over de Peña Negra bergpas (1909m)...net op tijd thuis voor de finale van de Copa del Rey basket (meer in een andere post).

El diablo

Met driekoningen kreeg ik een speciaal cado, nl. een boek met cocktailrecepten. Gonzalo maakt een opperbeste cuba libre, maar ik mag me vanaf nu uitleven met andere cocktails. Mijn eerste keuze viel op "el diablo", blijkbaar een van de recepten toegeschreven aan de barman Trader Vic. Het recept dateert van 1946, maar wij vonden dat het ook nu nog best lekker is.

Je gebruikt per glas 4.5cl witte tequila, 1.5cl superieure cassis (ik gebruik Védrenne), 12cl ginger ale, 2 partjes limoen en 4à5 ijsblokjes. Niets is minder eenvoudig : je "plet" de limoenpartjes met een stamper, je vult een longdrinkglas voor 2/3 met ijs, giet alles bij elkaar in het glas en roert alles nog eens om...klaar is kees!

Wat een basketbalweekend!!!

Terwijl vele ogen (van basketballiefhebbers wel te verstaan) dit weekend richting Phoenix keken voor het jaarlijkse NBA festijn akrobatisch basketball showtime (ik moet eerlijk toegeven dat ik de rookies game, de dunk competitie en de Allstars game opgenomen heb, maar dat ik geen geld zou geven aan dit gechoreografeerde pseudo-basketball event, want ik vind er niets authentieks aan), zat ik live te genieten van Real Madrid-Tau en keek erna nog eens naar bepaalde passages op video.

Over authenticiteit gesproken : Tau is de onbetwiste leider in de Spaanse Liga ACB, verloor slechts een enkele keer dit seizoen, maar had steeds met duidelijk verschil gewonnen tegen de andere toppers. Ook op zaterdag ging dat die richting uit, want al vlug in het eerste kwart keek Real Madrid tegen een achterstand van 10 punten aan. Ondanks het gewroet onder de ring van een geïnspireerde Axel Hervelle (die maar liefst 33 minuten op het veld stond), groeide die achterstand aan in het tweede kwart (max. 22 punten verschil). Het derde kwart veranderde deze schijnbaar hopeloze situatie nauwelijks : een grandioze Igor Rakocevic hield Tau overeind, terwijl Axel Hervelle en Louis Bullock voor weerwerk probeerden te zorgen. Technische fouten van coach Joan Plaza en Quintin Hosley hielpen Real Madrid natuurlijk ook niet vooruit. In het vierde kwart gebeurde dan het onwaarschijnlijke : Tau viel stil, de driepunterschieters van Real Madrid schoten raak en een 19-3 bracht de wedstrijd in evenwicht. Met een gelijke stand op een dikke minuut voor tijd kan alles gebeuren, omdat dan de taktiek primeert. Deze final de ataque werd beslecht in het voordeel van Real Madrid : zelfs Igor Rakocevic miste een vrijworp.

De uitblinkers waren Rakocevic, Bullock en Hervelle die alle drie ca. 30 minuten speelden. Misschien een extra uitblinker was het publiek : de sfeer in Vistalegre was geweldig, niet enkel de RM supporters lieten van zich horen, ook de beperkte Baskonia-achterban deed zijn ding...en maakte deze wedstrijd een modelvoorbeeld van wat basket voor mij betekent!

The Steepwater Band

Ik had nog nooit van hen gehoord, maar ja, ik ben ook niet continu op zoek naar nieuwe groepen die mijn soort muziek spelen...Gonzalo volgt dat wel op de voet. Het grote voordeel is dat die groepjes in kleinere clubs optreden, dat het geen "stukken van mensen" kost om naar zo'n concert te gaan, dat ze hun CDs aan een democratische prijs in de zaal verkopen en dat je dikwijls met de bandleden een praatje kunt maken.

Na de basketwedstrijd RM-Maccabi reden we met de metro naar station Gran Vía; nauwelijks enkele minuten later stonden we in de zaal El Sol en the show could begin, wat ook letterlijk gebeurde : lichten uit en band op! Ze begonnen met een song die Gonzalo thuis al gedraaid had, dus dat klonk enigszins bekend. No nonsense rock, zo noem ik dit soort muziek...zoals mensen als The Black Crowes (in hun beste periode) en Marc Ford, ex-Crowes brengen. Toen Gonzalo me zei dat Marc Ford hun laatste CD geproduced had, was dat dus geen misse observatie geweest. Soms vond ik hun jammen een beetje te lang duren, maar over de ganse lijn was dit een erg sterk concert, én ze gaven waar voor het geld : ruim 2 uur lang speelden ze "het kot" klein. Nu verder genieten met 2 CDtjes die we ter plekke kochten...

Maccabi op bezoek...alle hens aan dek!

De week ervoor was Maccabi al in Spanje voor de wedstrijd tegen Barcelona. Ze verloren echter dik en moeten in de thuismatch 20 punten ophalen, willen ze een positief basket-average hebben voor kwalificatie voor de kwartfinales van de Euroligue.

Nu wordt er gespeeld in Vistalegre in Madrid, waar ze vorig jaar Real Madrid uit de kwartfinales kegelden. Zien wat het nu wordt.

Wonder boven wonder kijkt Real Madrid niet meteen tegen een achterstand aan (wat de laatste wedstrijden nogal de gewoonte is), maar voordeel halen uit de balverliezen van Maccabi zit er niet meteen in. De verdediging heeft tijd nodig om zich op te bouwen, er zijn enkele vreemde scheidsrechterlijke beslissingen (hoewel Maccabi's spelverdeler Arroyo duidelijk vergedreven contactbasket speelt, if you know what I mean, krijgt hij zelfs geen opmerking van het arbiterstrio), maar de goede directie van Pepe Sánchez werpt dan toch vruchten af : bij de rust heeft Real Madrid een positief saldo van 6 punten (met een erg mooie triple van Axel Hervelle op de valreep). Na de pauze tracht Maccabi terug te vechten, wat hen niet lukt in het derde kwart en drie opeenvolgende triples in het vierde kwart maken dat Real Madrid Maccabi quasi dezelfde nederlaag aansmeert als Barcelona (19 punten verschil).

Tijdens deze wedstrijd (zoals bij alle wedstrijden van deze wedstrijddag) werd het anti-HIV programma van 46664 (gevangenisnummer van Nelson Mandela) in de kijker gezet : de spelers (hoewel ik het enkel zag bij de spelers van Real Madrid) hadden een 46664 tatouage, en de kapitein van de lokale ploeg maakte een praatje over het programma voor de opgooi. Ik vermoed dat Zinedine Zidane aanwezig was in het kader van dit programma.

Er waren echter ook andere extrasportieve activiteiten : enkele bezoekers hadden Palestinavlaggen en/of Arafatsjaaltjes binnengesmokkeld en ze probeerden die tentoon te spreiden voor de neus van het handvol Maccabisupporters. Die zaten een vijftal rijen achter ons, dus zagen we ook hoe een undercover agent een van deze protestanten wegleidde. Buiten was de extra politie-aanwezigheid ook duidelijk te zien : nog nooit hadden we zoveel speciale troepen-combies aan het Vistalegre zien staan! Erg raar, maar hierover verscheen de volgende dag in de kranten niets. Dikwijls overschaduwt het politieke aspect namelijk het sportieve.

Het Laatste Uur - Jezus

Niet opgenomen in het radio-programma, maar toch zo mooi...dat ik de (dubbele) lp na ettelijke jaren weer op de platendraaier legde en aan een stuk de 4 kanten heb beluisterd!

Bij het thema "jezus" denk ik meteen aan de rock-opera Jesus Christ Superstar. Ja, in tegenstelling tot de latere hitmusicals van dezelfde Sir Andrew Lloyd Webber, zoals Cats en Phantom of the Opera, die allemaal eerder gekend zijn voor de zeemzoete songs, is deze musical niet alleen te pruimen door rockliefhebbers, neen, zelfs bijna 40 jaar na datum ben ik er zo van onder de indruk dat ik moeite heb een song te kiezen voor Het Laatste Uur. Uiteindelijk ga ik voor de eerste : Judas zegt rechtuit tegen Jezus dat hij beter timmerman was geworden zoals zijn vader, want door al het gebabbel van Jezus hebben de apostelen nu alleen "heaven on their minds". Ik weet niet of de typische rockstemmen als die van Murray Head (als Judas) of Ian Gillan (als Jezus) met de hemel bezig zijn...het resultaat is in ieder geval...hemels!

Weerzien met Carine&Stefaan

De laatste keer dat we elkaar zagen was na de geboorte van hun tweede kindje, Amber...in 2001! Nogal logisch dat ik blij was toen Stefaan me meldde dat ze een weekendje naar Madrid gingen komen en of we dan konden afspreken.

Carine & Stefaan kwamen per metro naar Sanse en dan namen Gonzalo en ik ze mee naar enkele van onze buurtcafés, waar we steeds getracteerd werden op een "echte" tapa (i.e. een hapje dat gratis bij je biertje of wijntje aangeboden wordt). Ook leidden we hen in in het typisch Spaanse zonnebloempitten eten (comer pipas), en na een poosje ging dat weliswaar vlot, maar Gonzalo haalde het gemakkelijk (al die jaren van oefening, hé!).

Vervolgens gingen we eten in een resto dat ons telkens kan verrassen met een interessant gastronomisch menu tegen een lage prijs (30€, wijn en koffie inbegrepen!). Gelukkig was er ditmaal een pak volk, zodat we een beetje meer tijd kregen tussen de verschillende gangen...voor mij was het de eerste keer dat ik van alle gangen at (maar ik had me goed voorbereid : een erg lichte lunch!). Met al ons gebabbel werd het niet alleen een erg gezellige avond, maar ook een lange, want na de maaltijd reed er geen metro meer naar Madrid centrum (de laatste vertrekt bij ons omstreeks 1am). Ik had gelukkig niet veel gedronken, dus reed ik hen naar Gran Vía, waar we parkeerden en samen nog een "laatste" dronken in een bar waar we regelmatig langsgaan wanneer we in het centrum zijn voor een concert. We namen afscheid en reden terug naar Sanse...hopelijk duurt het nu wat minder lang vooraleer we elkaar terugzien!

Het laatste Uur - kort&klein

Mijn gekozen song werd niet gedraaid, maar de aankondiging wel...

Vorige week was ik me het hoofd aan het pijnigen over korte liedjes, maar eigenlijk had ik beter moeten weten. Ik haalde er een live-plaat van The Ramones bij en kijk : 10 songs op de A-side, goed voor 20:26 en nog sterker op de B-side : alweer 10 songs voor net geen 17' samen. Keuze zat dus! Laat ik dus eentje met de typische Ramones-intro (1,2,3 go) en de meest "rare" tekst nemen. Hier komt Commando van Leave Home. let vooral op de 4 regels voor het commando van The Ramones. Zo is de 2de "be nice to mummy" en de 4de "eat kosher salami"...logisch toch!

Sierra de Béjar : meer dan sneeuw alleen!

Het is nu al de tweede keer dat we afzakken naar de streek rond Béjar om wat te skiën in de Sierra daar en ja, we zijn dan wel verder geraakt, de skilatten hebben we er nog steeds niet aangebonden.

Deze keer waren we al naar het skidomein aan het rijden, we monteerden na enkele km en een pak bochten op steeds slechtere ondergrond de sneeuwkettingen op de banden, om te belanden in een file omdat op zo'n km van het station er enkele auto's dwars over de weg stonden (zo te horen zelfs met kettingen gemonteerd!)...i.p.v. daar in de vriezende kou (en dichte nevel en sneeuw!) te wachten, besloten we maar rechtsomkeer te maken naar Béjar. De bergrijkswacht had de toegangsweg al afgesloten.

In Béjar, trouwens ook een flink stuk opgeknapt sinds ons vorig bezoek, besloten we andere dingen te doen : we bezochten een renaissance tuin, El Bosque en maakten een wandeling langs het industriële erfgoed dat de textielindustrie hier achtergelaten heeft...toch wel de moeite.

Op zondag begon de dag net zo triest, dus lieten we ons ski-plan schieten en we reden naar Guijuelo, een van dé jamón ibérico herkomstbenamingen, waar er de eerste matanza típica van het jaar plaatsvond. We hadden vrijdagavond gegeten in het restaurant waarvoor de festiviteiten plaatsvinden (zij zijn ook een van de organisatoren) en dat was ons enorm bevallen. De matanza típica is dus het varken slachten zoals dat jaren terug in elke familie gebeurde ...in de koude wintermaanden, want er was nog geen ijskast om het vlees te bewaren en dat gaf hen de tijd de verschillende soorten vlees op andere manieren te bewerken ter preservering (roken, confijten, charcuterie maken...). Ik herinner me sommige verhalen van mijn opa slager, en van mijn moeder...zou het varken ook zo schreeuwen in z'n doodsstrijd bijvoorbeeld? Dat viel wel mee, want "Micheline" (de slagers noemden het varken zo, want de zeug was serieus vet, en vetrollen op de heupen worden in UK misschien wel lief love handles genoemd, in Spanje zijn het michelines naar Bibendum van Michelin) was vooraf verdoofd. Het lijkt wreed, maar eigenlijk moeten we daar niet op neerkijken : varkens leven al eeuwenlang dicht bij de mens en hoofdzakelijk om ons voedsel te verschaffen...over voedsel gesproken : de hammen, de solomillo=varkenshaasje, zelfs het orgaanvlees zag er echt mooi en appetijtelijk uit. Waarop we getrakteerd werden op een maaltijd met vers gehakt...

Top16 : actie!

De Euroligue is serieus uitgedund, tot 16 teams. In 4 groepen strijden die om de eerste 2 plaatsen in elke groep die in de kwartfinales onderling (met 1ste-2de team van een andere groep) moeten uitmaken wie er begin mei in Berlijn de Final Four mag spelen.

4 Spaanse clubs zijn nog steeds in de running, maar zelfs in het beste geval valt er 1 sowieso af voor die beslissende fase (2 ploegen spelen in dezelfde groep die in kwartfinales uitkomt tegen de beste van een andere groep waarin een andere Spaans team uitkomt)...dat is niet mis. En die hele uitleg over een maximum van 3 Spaanse ploegen in de Final Four is geen technische finesse, neen, de mogelijkheid bestaat! Tau Vitoria speelde de vorige 4 jaren telkens de Final Four, Unicaja werd 2 jaar terug derde, Barcelona won een jaar of 5 terug én Real Madrid heeft de ambitie eindelijk weer eens door te stoten tot dat niveau.

Als Real Madrid-abonnees willen wij natuurlijk dat die zo ver mogelijk geraken, kwestie van meer wedstrijden tegen topteams te kunnen meemaken. In de top16 dit jaar mogen we alvast niet klagen : naast Alba Berlijn (die uiteindelijk de 5de Spaanse club, nl. Joventut uit de top16 hield) zijn er Barcelona (alweer...dit seizoen kunnen Real Madrid en Barcelona in officiële competitie elkaar maar liefst 10maal ontmoeten, 5 ervan al zeker!) en Maccabi Tel Aviv.

De eerste top16-wedstrijd in Vistalegre (basket-thuishaven van Real Madrid) tegen Barcelona. Amai, een mooie wedstrijd voor de fan, een slechte voor de hartlijder. Tot 2 minuten voor tijd was Barcelona heer en meester, met op enkele momenten een "comfortabele" voorsprong van een tiental punten, en dan stond Real Madrid op...met een moedige Sergio Llul (de jonge spelverdeler moest het overnemen van een gekwetste Raúl López en deed het met verve) en een lepe Louis Bullock (de laatste minuut van een wedstrijd boordje-kantje is er een met fouten en vrijworpen en niemand controleert dat beter dan Sweet Lou) slaagde Madrid erin de topper alsnog naar zijn hand te zetten. Wow.

Antonio is 50!!!

Antonio, Gonzalo's neef, is 50 geworden, en dus was het feest! Een echte verrassing was het niet (Antonio is meestal degene die de verrassingen voor de anderen organiseert), maar met andere vrienden kwamen we op de vooravond van zijn verjaardag bijeen in een Argentijns restaurant niet ver van waar hij woont met vrouw Mamen en kinderen. Een lekkere bife de chorizo, wat tango en gezellig bij elkaar onder vrienden...'t is al heel wat.

Nog net voor middernacht thuis voor de verjaardagstaart en de cadootjes. Van ons kreeg hij een compositie in ceramiek, gemaakt door een artieste uit Baskenland die ik vorig jaar had leren kennen. De compositie had ze gemaakt naar een foto van Antonio die zijn lievelingshobby beoefent : fly fishing in de rivieren van de Pyreneeën. Mooi, hé?

Het Laatste Uur - auto

Ook weer niet geselecteerd, maar wat een zonde, want deze song raad ik iedereen aan...

Er zijn een massa songs die geschikt zijn voor het thema "auto". Ik kies een song waarvan niet enkelde tekst refereert naar een wagen, maar waarvan de intro ook net een optrekkende auto lijkt.

Ik heb het hier over Highway Star van Deep Purple, niet de studioversie uit '72 met Ritchie Blackmore op gitaar, maar de live-versie op Total Abandon - Australia '99, met de technisch meesterlijke Steve Morse op gitaar. Want, hoewel ik zelf niet zo'n hardrockfan ben, was ik niet weinig onder de indruk van Steve's interpretatie van de versnellingsbak.

Tweede ronde van ACB

De eerste ronde is gespeeld, de deelnemers aan de Copa del Rey 2009 zijn bekend, en nu kan het serieuze werk beginnen! Want, hoe je het ook draait of keert, een Copa del Rey-overwinning is niets in vergelijking met de Ligazege.

Begin oktober in de heenwedstrijd (in Málaga) was Real Madrid diep ondergegaan, maar nu speelden ze thuis en dat gaat altijd een stukje beter...de eerste helft werd er mooi spel gespeeld, maar de twee ploegen waren aan elkaar gewaagd; in het derde kwart beleefde Unicaja net een black-out (met wel een erg bleke Haislip) en Real Madrid nam een voorsprong die het in het laatste kwart niet meer loste. Als dit soort spel van nu af aan gespeeld wordt door Real Madrid, ben ik weer hoopvol voor een mooi resultaat in de Copa del Rey, de Euroligue en de Liga ACB.

Cocido montañés met camino-vrienden

Lola en Juanma ontmoette ik tijdens mijn camino de Santiago 2 jaar terug...terwijl ik nog steeds bezig ben Gonzalo te overtuigen om een weekje camino aragonés te stappen, zijn zij vorig jaar met andere vrienden van León naar Santiago gestapt. Met die vrienden gingen ze eten in een dorpje net over de grens van Vizcaya in Cantabria...en weet je, omdat we het weekend ervoor Eugenio niet naar Portugalete konden rijden (besneeuwde wegen onderweg), waren wij net in Baskenland om die vrienden te ontmoeten en een erg gezellige middag te hebben...amai, wat 'n grappenmakers!

De top16 lonkt!

Op 15 januari speelde Real Madrid zijn laatste wedstrijd in de eerste ronde van de Euroligue. Ze waren al geplaatst voor de top16, maar ze konden nog eindigen op de 4de plaats in hun groep bij een verlies tegen Efes Pilsen. En het moet gezegd worden : dit jaar kan het alle kanten uit, van een winst in Moskou tegen CSKA of bijna verliezen tegen AJ Milano thuis.

Voor mij was het ook de eerste keer dat ik Tomas Van den Spiegel bij Real Madrid aan het werk zag. Het is geen slechte speler, maar ik betwijfel of Real Madrid nood heeft aan iemand zoals hij. Ze willen iemand die Felipe Reyes kan aflossen en dat is m.i. niet weggelegd voor Tomas. Die kan in de verdediging imponeren door zijn grootte, in aanval een balancerende bal in de ring tikken, of een haakworp plaatsen, maar het echte gewroet onder de ring voor elke rebound, een schot van 4-5m afstand is niet meteen zijn cup of tea ...we zien wel hoe het uitdraait. De foto toont een van de weinige acties van Real Madrid met twee Belgen op het terrein.

De komst van Efes Pilsen was ook de terugkeer van Charles Smith, Real Madrids araña van de 2 vorige seizoenen. Het was niet zijn beste wedstrijd, al riepen de RM supporters zijn naam met veel cariño. Ook Efes zelf liet het in de tweede helft volledig afweten. Zo werd Real Madrid alsnog tweede in de groep na CSKA.

Het laatste Uur - nieuw

Niet aan bod gekomen, maar daarom niet de moeite waard.

Een van de verdiensten van een groep als REM is het creatief gebruik van taal, al moest je er vroeger steeds de teksten bijhalen, want Michael Stipe was niet meteen het schoolvoorbeeld van een klare uitspraak.

Het album New Adventures in Hi-fi is een typische REM-plaat. Zeker weet ik het niet, maar de titel refereert misschien naar de nieuwe etappe van de groep die na dit album zonder drummer Bill Berry verder moet. Op de eerste kant van de lp, genaamd de hi-side, vind je The Wake-up Bomb ...zeg nu zelf, welke songtitel past er beter bij de naam van de groep?

Middeleeuwse ommuurde stad in de (nog smeltende) sneeuw

Driekoningen is een feestdag in Spanje : op 5 januari rijden de versierde koetsen met de drie Wijzen uit het Oosten door de steden en ze werpen snoepgoed naar de kinderen; de ochtend erop zijn diezelfde kinderen er al vroeg bij om de pakjes uit te pakken (en dus zitten 's namiddags de papiercontainers al vlug vol)...geschenken die normaliter zouden moeten overeenkomen met wat ze gevraagd hebben in hun brief die ze aan de Cartero Real (of koninklijke postbode) gestuurd hebben.

Wij genieten van de cabalgata (stoet van koetsen op 5/1), geven ons snoepgoed aan gretige kinder(of oma/opa's)handen en maken een uitstap met Eugenio, dit jaar naar Avila. Het was bitter koud (het zou ook de eerste dag van sneeuw in Madrid worden), maar het doet deugd te zien dat wereldpatromiumsteden zoals Avila (en Cuenca, Toledo, Córdoba...) elk jaar weer een beetje beter zijn opgeknapt : oude, vervallen huizen afgebroken; voormalige paleizen in slechte staat gerestaureerd; delen van omwallingen opgeknapt om wandelingen toe te laten; promenades aangelegd aan monumenten; meer overnachtingsmogelijkheden in het centrum...

Waar zijn de spoken?

Nieuwjaar vieren in een heus middeleeuws kasteel...'t is niet aan iedereen gegeven (allez, dat verkies ik te denken), maar sedert enkele jaren vieren wij de jaarwisseling in een Parador en dan is een kasteel steeds een optie.

De Parador van Alarcón hadden Gonzalo en ik al eens eerder bezocht. We sliepen toen in een torenkamer met hemelbed en directe toegang tot een prachtig uitzicht vanaf het dak van de torre de homenaje. Sindsdien zijn er een paar dingen veranderd (de Parador heeft nu enkele kamers meer dan toen, maar nog steeds "maar" 13; het dorp heeft er enkele restauranten en zelfs een ander 4sterrenhotel bij én er is een wandeling PR=pequeño recorrido uitgestippeld langs de wachttorens met zicht op de rivier Júcar die het dorp omspoelt), maar Alarcón blijgt een prachtig dorp met maar liefst drie omwallingen...dat wilden we ook graag tonen aan Eugenio.

We wandelden de PR, maar gingen de Júcar ook opzoeken in Cuenca, een van de Spaanse wereldpatrimonium-steden met de bekende hangende huizen of casas colgadas. Een andere uitstap lokte ons naar de Ciudad Encantada (behekste stad) of een landschap van rotsformaties die door de erosie vormen aangenomen hebben waarmee enkele mensen met veel verbeelding eventjes zoet waren...op de foto met z'n drieën aan de "champigon"!

Kerstkaravaan

...een jaarlijks weerkerend evenement : de rit van Madrid naar Leuven met Kerst! Dit jaar (omdat Kerstmis op donderdag viel) reed ik eerst op m'n eentje naar Baskenland, Gonzalo's vader ophalen; Gonzalo vloog over op 24/12/'08. De rit zelf viel goed mee : het weer was gewoonweg schitterend. De vlucht van Gonzalo was eerder een tegenvaller. Door technische pech kon het vliegtuig geen passagiers meenemen naar Brussel (enkel de valiezen konden mee!) en de passagiers vlogen naar Zaventem op andere vliegtuigen; dat van Gonzalo kwam van Málaga. 4 uur later dan voorzien stond hij dan toch op Zaventem.

Onze traditionele kerstavondmaaltijd met Onsma & Onzepa en Eugenio was gelukkig al voorbereid. De nog traditionelere kerstdagfestiviteiten met OnzeJan&co, evenwel zonder Sofie en Koen (op reis in Azië), maar voor de eerste keer met Judith die Carl vergezelde, was erg gezellig.

Nauwelijks 2 dagen later keerden we met z'n drieën samen terug naar Spanje. We stopten in Bordeaux voor de nacht. Daar genoten we van een erg lekkere maaltijd en van de (kerst)verlichting in het toeristisch centrum van de stad. Op zondagnamiddag waren we weer "thuis".