Semana gastronómica

In februari 2008 organiseerde het gemeentebestuur van Sanse een gesmaakte primeur, nl. een gastronomische week gedurende de welke een 10tal restauranten een speciale menu met bijpassende wijnen aanboden tegen een speciale prijs.

Begin dit jaar keken we al uit naar de tweede editie, maar tot voor een tweetal weken hoorden of zagen we niets dat aangeven. Plots verschijnen allerlei posters in de pers, over de gastronomische week en over een tapasfestival, allemaal tegelijk. Terwijl de posters "tapas + cerveza 2€" overal in het straatbeeld opduiken, is en blijft het maar stil over de bijdrage van de restauranten...zelfs om een brochuurtje te bemachtigen, moeten we enkele deelnemende zaken bezoeken. Maar dan weten we het wel : dit weekend is het genieten van de menu van een van onze lievelingsrestauranten hier, El Vidueño en gaan we die van een recent geopende zaak, Aurora uitproberen.

Op zaterdagavond zaten we ruim 3 uur te eten in El Vidueño. Hier enkele fotootjes en de verschillende gangen :

1/ toastjes met groene tapenade + manzanilla

2/ artisjok, groene asperge en mollejas (spiermaagjes, lams- in dit geval) + Rueda (droge, witte wijn)

3/ mero (tandbaars) met knapperige ui op bloemkoolcoulis + witte wijn uit Albacete...voor mij de topper op vlak van smaakcombinatie!

4/ bacalao vizcaina (kabeljauw-droogvis op z'n Biskaje's) + rosé Ribera del Duero

5/ krokante lubina (zeebaars) op pistache-olie + rosé van Valladolid

6/ gegrilde solomillo (ossenhaasje) in sausje van boletus (wilde paddestoelen) + rode Toro

7/ eendenmagret met pedro Ximénez (erg zoete, visceuze Jerez) + rode Valtiendas

8/ torrija de leche (gewonnen brood) + witte dessertwijn

9/ milhojas (laagjes-gebakje) van kaneel + moscatel van Alicante

10/ koffietje

Hoe we thuis geraakt zijn, weet ik zelfs niet meer, maar dat het lekker was, daar bestaat geen twijfel over!

Na een sportsessie op zondagvoormiddag waren we klaar voor een soortgelijke menu in Aurora. Minder gangen, maar over het algemeen wel fijner; de wijnkeuze daarentegen was erg traditioneel.

1/ gazpacho van rode biet en kroketje + kir royal

2/ foie gras met gelatine van cuba libre (rum+cola)

3/ slaatje van rucula met gerookte eendenborst + droge witte wijn

4/ salmorejo (soort gazpacho, typisch van Córdoba) met cigala (langoustine) in Iberisch spekjasje op reepjes haba (groene tuinboontjes) + rosé wijntje

5/ viskubusje in hampaneer + txacoli (Baskische nogal zurige witte wijn)

6/ poularde-rolletje gevuld met boletus met vijgenconfijt + Rioja reserva

7/ krokante banaan met twee soorten chocolade in kersensoepje + moscatel van Alicante

8/ koffie met minardises

Nu was de terugtocht wat verder en wat moeilijker, maar de siesta achteraf des te zaliger...

Ik hoop alvast dat de gastronomische week volgend jaar weer wat vroeger gepland wordt, want bij frisser weer is dit al niet min, maar bij warm weer is het echt werken om dat alles te verteren!

Hogueras de San Juan

De kortste nacht van het jaar is in Spanje de nacht van 23 op 24 juni, of de nacht voor het patroonsfeest van St-Johannes...en overal in Spanje worden dan hogueras of vuurstapels gemaakt, traditioneel om spullen te verbranden die je niet meer wilt meedragen het volgend jaar (zoals een foto van je lief dat het afgemaakt heeft...).

Zo ook aan de overkant van de straat, waar de gemeentelijke hoguera gemaakt werd, met civiele bescherming en brandweer van de partij...veel traditioneels was er niet meer aan! Maar zelfs zo hebben er in het land ettelijke mensen brandwonden opgelopen en zijn er zelfs 38 ofzo amputaties moeten uitgevoerd worden!

Wien…auf Wiedersehen!

Was er jaren geleden al geweest met een vriendin...we hadden toen een cultuurrijk weekend gehad, met allerlei bezoekjes (Belvedere, Hundertwasserhaus,...) en met uitzicht op Otto Wagner's Postsparkasse vanuit onze B&B.

Die B&B hanteert tegenwoordig hoge prijzen, dus maar uitgekeken naar een ander verblijf, een huis uit de Biedermeierperiode. Vlakbij het commercieel hart van de stad, maar toch zo rustig. Op zaterdag, met nauwelijks 3-4 uur slaap achter de rug, rechtstreeks van de luchthaven naar het hotel, eten in een no nonsense restaurant vlakbij en na de siesta die we echt wel nodig hadden naar ons eerste museum hier. Het werd het MAK, of museum van toegepaste kunsten. Op zaterdag is het gratis en de Wiener Werkstätte, Jugendstil en Biedermeier afdelingen leken me wel interessant. Dat waren ze ook! Helaas ontbrak de Klimtfries uit het Stocletpaleis...we zullen nog eens moeten terugkeren! Erna was het droog geworden en konden we een wandelingetje maken door het stadscentrum. 's Avonds liepen we door de Hofburg, verder door de Volksgarten richting Rathaus...we zouden eten in de Rathauskeller. De kok is ene meneer Österreicher, beslist passend.

Op zondag was het, in overeenstemming met het weerbericht dat we bekeken hadden voor onze afreis, prachtig weer. Ontbijten in een ouderwets Kaffeehaus, dan een kijkje nemen in de barokke pronkzaal van de Nationale Bibliotheek en vervolgens naar Schönbrunn. Een paleis zoals er wel enkele zijn in Europa : een massa kamers met de meest exquisiete inrichting, maar echt blijft het niet in je geheugen hangen, al leverden de audioguides wel nuttige info (en taaltraining, want ik luisterde natuurlijk auf deutsch!). De tuinen waren ook indrukwekkend, maar wat me bij zal blijven is het eekhoorntje dat ik bijna kon aanraken. Vannamiddag-avond, uitgerust na een "lange" nacht, zouden we ook de "grote verplaatsingen" maken, eerst om een blik te werpen op de echte Donau, dan om enkele Heurige te bezoeken. Al is de Donau op vele plekken tot een uitgangsbuurt of watersportvijver herschapen, de Heurige zijn veelal nog de traditionele plaatsen waar de wijnboeren hun "nieuwe" wijn aan de man brengen, althans in de kleinere dorpen. Heiligenstadt is er zo eentje. Bij de halte van de bus zagen we ook het bekendste Gemeindebauten, het Karl-Marx-Hof, ontworpen door een leerling van Otto Wagner. Die woonblokken zijn gebouwd voor de economisch minder sterke gezinnen, maar hier zijn ze mooi en zelfs na 70 jaar nog in goede staat, heelwat anders dan de Franse HLM of Britse Counsel Houses. Even verder is er een straatje met Jugenstilhuizen. En de Heurige ontdekken we pas wanneer we beseffen dat de bar ernaast gesloten is. Een lekker glaasje Grüner Veltliner gaat er wel in! Het volgende dorp, Grinzing, heeft veel meer Heurige, maar de meeste ervan zijn aangepast aan de busladingen toeristen die naar hier komen. Helaas zijn de meest traditionele ofwel gesloten, ofwel geven ze geen eten...maar het gebraden hammetje dat we eten, is lekker. Terug met een oude tram.

Op maandag regent het en dus is het niet slecht dat we voor vandaag enkele musea gepland hebben : eerst de schatkamer van de Habsburgers (met een massa schatten van de Bourgondiërs die in Vlaanderen zetelden), dan een pauze - met koor - in de Stephansdom en ten slotte de collectie Egon Schiele in het Leopoldmuseum. Ook hier extra tentoonstellingen over Wien 1900 en Jugenstil, just my cup of tea!

Nog snel een Wiener schnitzel eten en dan richting luchthaven voor de terugreis...bijna niets dubbel bezocht tijdens mijn twee bezoeken en nog veel meer voor een volgend bezoek!

Het Laatste Uur – stay now, stay now

San F Yezerskiy is een van de trouwste "leveranciers" van Het laatste Uur en het was ook zijn idee om KF te verrassen met een extra aflevering met als thema "stay now". Het was natuurlijk een erezaak om hiervoor ook een bijdrage te leveren...

In de muzikale wereld zijn er altijd wel groepen geweest die familiezaken kunnen genoemd worden…denk maar aan de Spencer Davies Group of The Kinks. Hoewel er tussen broers ook problemen kunnen ontstaan, ligt dat bij een echtpaar wel ietsjes gevoeliger. Ike & Tina Turner, Sonny & Cher…allemaal goed en wel zolang het koppel functioneerde. Een uitzondering is Fleetwood Mac : de formatie post-Peter Green maakte haar beste werk toen de koppels Christine-John Mc Vie en Stevie Nicks-Lindsey Buckingham het voor gezien hielden. Rumours is dan ook een meesterwerkje en de teksten geven meer dan eens bloot dat er iets scheelde met de emotionele relaties binnen de groep. Don’t stop is bijvoorbeeld de optimistische kijk van Christine Mc Vie op haar leven na de scheiding van John…laat dit “don’t stop” ook een optimistische bede zijn voor Het Laatste Uur, en mocht het niet kunnen, wel dan : Koen, don’t stop…met het maken van goede programma’s!

Het Laatste Uur – salut, bye bye, tot ziens

Een laatste Het Laatste Uur, en een laatste bijdrage...weliswaar een beetje bijgeknipt!

Ik zal het maar toegeven : ik ben niet goed in afscheid nemen! Voor iemand zoals ik die al menigmaal verhuisd is en niet zomaar van een flat in het stadscentrum naar een huisje “op den buiten”, maar naar het echte buitenland, en van het ene naar het andere “buitenland”, is het bij elke familiesamenkomst in België weer vrezen voor het einde van de avond. Hoewel het met alle technische snufjes tegenwoordig nog nooit zo gemakkelijk geweest is om zelfs visueel contact te houden, hoop ik dat de andere feestvierders dronken de avond beëindigen en dat ze zonder tralala huiswaarts keren.

Ook artiesten hebben soms moeite met dat afscheid, maar ze hebben wel een goed excuus als ze toeren. I’ve got to go, I hope you’ll understand, zo drukt Bonnie Raitt het uit …because the road’s my middle name. Met een stem als de hare en wat van haar slide-guitarspel…wie zou het haar kwalijk kunnen nemen?

Gonzalo is weer een jaartje ouder!

Een verjaardag mag gevierd worden, vinden we...onafhankelijk van de leeftijd reserveren we dus elk jaar enkele dagen rondom onze verjaardagen om te feesten! Op onze manier, wel te verstaan : een etentje voor enkele vrienden, uit eten op de dag zelf en een weekendje erop uit om verder te genieten.

Gonzalo werd 41 (32 voor de vrienden ;-) ) op vrijdag. De dag werd ingeluid door de epiloog van het etentje met vrienden thuis (een aspergetaart om te beginnen, vervolgens Bretoense galettes met een slaatje en een verse fruitsla om af te sluiten, allez voor we aan de koffie en de rum begonnen...). Op vrijdag kwam Gonzalo 's middags thuis eten, dus had ik 's middags ook iets speciaals gekookt, nl. een tuinbonenpilav. Die mocht er wel wezen. Na zijn thuiskomst een glaasje cava met een Australische hibiscusbloem erin, en dan ons wat deftig kleden om naar het restaurant van zowat het sjiekste hotel van Madrid te metro-en. Daar proefden we van hun origineel menu "cenar como reyes" of de moderne reïnterpretatie van de huwelijksmaaltijd van koning Alfonso XIII in 1906. De porties waren niet te groot en goed verzorgd, ideaal om de 5 gangen aan te kunnen! En in het mooie decor (met art nouveau glaskoepel) en met live vioolmuziek...beslist de moeite! Helaas moesten we de volgende morgen vroeg op om te vertrekken op weekend...meer in een volgende post.

Het Laatste Uur – muziek over muziek

Mijn naam is niet vermeld geweest tijdens het programma, maar de bijdrage over Woodstock kwam wel degelijk van Onzils!

Nu de gecomprimeerde muziekdragers een serieuze bedreiging vormen voor het voortbestaan van de CD, zien we dat veel artiesten hun werk weer op vinyl uitbrengen. De muziekliefhebber die om geluidskwaliteit geeft, kan er enkel blij om zijn... want wat er is mooier dan het luisteren naar de warme klanken van een lp terwijl je je kunt verdiepen in wat de "verpakking van die lp" je allemaal biedt : of het nu foto's zijn of teksten, het is te vinden op een aangenaam formaat... en dan heb ik nog niets gezegd over het artwork. In onze collectie van ruim 3600 lps die we pas geïnventariseerd hebben, zitten een aantal speciale stukken en ook de lps van Joni Mitchell, quasi allemaal gatefold, mogen er wezen. Stuk voor stuk zijn het werkjes van Joni herself. Een van mijn favorieten is haar cover voor Ladies of the Canyon. Op deze lp vind je Woodstock, of hoe Joni de sfeer en het belang van het Woodstock Music & Art Festival samenvat in een gedicht, hoewel ze er zelf niet bij was omdat haar manager dat niet opportuun achtte. Het festival heeft mythische proporties gekregen en wordt dit jaar 40... hoe dat beter vieren dan met dit wondermooie Woodstock?

Wandelen bij zwoel weer

Zwoel weer, wat doe je ermee? Ofwel blijf je lui in je bed liggen, maar echt goed voel je je zo ook niet, ofwel...wel, je pakt enkele stukken quiche in die je de avond voordien gebakken hebt, je neemt enkele tubes fruitcompôte en je vult enkele zakken/flessen water en je stopt dit alles in je wandelrugzak en hop, naar de sierra! Voor een wandeltochtje langs een Cañada Real, of transhumance-pad. Stukken waren gesloten omdat de koeien daar nu grazen over de zomer, maar dat nam niet weg dat we door een mooi landschap liepen, dat we overal de aroma's van tijm en lavendel konden opsnuiven, dat we van een heerlijk fris briesje genoten en dat we op een rustige plek onze picnic konden opeten. We ontdekten ook speciale vlinders; op de terugweg stopten we aan een stuwdam waar er in het stuwmeer veel vis en zelfs een schildpadje rondzwommen...

En terug in de bewoonde wereld was het weer veel beter te verdragen!

Horse's neck

Wat die paardenek betreft...is het die citroenschil die op de foto in het cocktailboek zo mooi tegen de binnenkant van het glas plakt? Of hoe maak je anders de link met een cocktail waarin - afgezien van die schil - er enkel ijs, cognac en ginger ale zit? Nu, met reële glazen en zonder trucjes lukt die paardenek maar half, maar zelfs zo smaakte de cocktail lekker...voilà!

Red nose day...some time afterwards!

13 maart was red nose day in UK...ik kocht me destijds steeds de grappige clownsneuzen (als tomaat, met uitstekende armpjes,...) die ik op red nose day ook placht te dragen. Nu "bestel" ik ze (dankje, Alvaro) en krijg ik ze met wat vertraging...en dus draag ik ze met vertraging! Van de drie modellen dit jaar vond ik deze de meest hilarische.

Hardrockgeweld (of is het eerder -nostalgie?) ...ik verkies de boquerones en pulpo!

Antonio had een ticket bemachtigd voor het concert van AC/DC, en ook eentje (al geldt dat verkleinwoord m.i. niet wanneer dat meer dan 70€ kost!) voor Gonzalo. Meteen de ideale gelegenheid om de mannen "op te wachten" nabij het Calderón-stadion in de flat van Carlos en Nines en daar te genieten van een waar festijn met allerbei beestjes uit de zee! (Antonio heeft anisakis en mag die dingen dus niet eten)

Gefrituurde boquerones, calamares in een licht sausje, pulpo...allemaal lekker, zeker met de Luxemburgse Rivaner die ik meegebracht had. Julia, de dochter van Carlos & Nines volgt flamencolessen en liet ons een stukje zien van haar dansje dat ze op dinsdag zou opvoeren. Door het open raam hoorden we alleen het brullende publiek, stukken van Highway to Hell (bis) en wat vuurwerk toen het allemaal over was. Om iets voor 1am kwamen de mannen erdoor. Antonio was nog steeds enthousiast, Gonzalo vond het allemaal overdreven (opwarmer The Answer had niet echt de kW om goed voor de dag te komen, veel te veel gitaarsolo's van Agnus Young en bijlange niet van dezelfde kwaliteit als die van Joe Bonamassa enkele dagen voordien) en wilde wel weten of er nog wat te eten viel...dat viel mee!

Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk dat Gonzalo een obscuur groepje in een kleine club verkiest boven een stadionconcert...

thuisvoordeel cruciaal

Op donderdag zagen we Real Madrid thuis Tau overwelmen, een complete walk-over was het! Een heel ander beeld in Vitoria op zaterdag met twee sterke teams die vochten om de finale van de play-offs te halen...en Tau won het pleit! Jammer, maar helaas, want ik had graag nog een finalewedstrijd en personne kunnen gaan zien met m'n abonnement...het zal bij het verslag op TV blijven, vrees ik. En de twee Belgen van Real hebben meteen vakantie...

De gitaar-wizard deed het weer!

Hij was in november zijn kunnen komen tonen en we wisten dus dat het weer raak zou zijn, nauwelijks 6 maanden later voor een nieuw concert. Eerst stonden we redelijk ver, dichtbij groepjes mensen die Joe blijkbaar graag hadden als achtergrondmuziek, want ze tetterden er lustig op los, maar nadat we ons naar voren gewrongen hadden, kwamen we bij meer music-minded people...gelukkig stonden we daar al toen hij zijn huzarenstukje op de acoustische gitaar deed. Helaas was hij al met The Ballad of John Henry begonnen...dat ging voor ons dus deels de mist in. Soit, weer genoten van Joe's gitaarspel en telkens meer van zijn stem ook...op sommige songs klinkt hij bijna als Warren Haynes!

En nu zien of we niet naar België trekken voor het festival van Peer, waar hij ook optreedt dit jaar!

Het Laatste Uur – komen eten

Voilà, goed genoeg voor het programma...

Er wordt beweerd dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag is. Eén ding is zeker : wanneer je in Groot-Brittannië vertoeft en er ’s morgens the full breakfast binnenspeelt, dan heb je de rest van de dag niet echt veel honger meer.
De jongens van Supertramp willen bijvoorbeeld gerookte haring als ontbijt in hun Breakfast in America. Nu weet ik niet of die kippers traditioneel horen bij het English dan wel bij het Scottish of Welsh breakfast, wel staat vast dat ze er een “cupa” bij drinken, of zou dat eerder een fruitsapje zijn, zoals de dame van de Amerikaanse diner à la vrijheidsbeeld toont op de hoes van de plaat?

César Manrique werd geboren, leefde - en stierf helaas ook - ver vóór zijn tijd!

Een casa rural in een dorpje zonder toeristen, met de huurauto naar allerlei mooie en speciale plekjes (maar geen enkel strand) rijden, genieten van locale lekkernijen (de locale wijnen, veel vis, konijn en geitje en natuurlijk papas arrugadas met mojo!)...dat is een aardige samenvatting van ons lang weekend in Lanzarote!

We waren nog maar net aangekomen in Arrecife om te beseffen dat het net die dag de dag van de Canarische Eilanden was : niet alleen verkenden we de hoofdplaats van het eiland, we konden genieten van Lanzaroteños in klederdracht die dansten, zongen en muziek speelden en de speciale tentoonstelling over het traditionele winnen van zout op het eiland gaf ons nog meer ideeën voor de rest van ons verblijf ter plekke.

Op zondag zouden we het zuiden van het eiland verkennen, met o.a. het N.P. Timanfaya. We reden eerst door het malpaís (waar de aa-lavaformaties het landschap vormen) naar het bezoekerscentrum. Daar kregen we een imitatie-vulkaanuitbarsting te horen/voelen en enkele interessante films over geologie en biologie te zien... net de ideale voorbereiding op ons bezoek aan het centro de arte, cultura y turismo, want de uitleg in de autobus die door het vulkanengebied rijdt kan natuurlijk niet alle achtergrond geven. Dat circuit per bus is wel een mooie belevenis, maar dat valt niet steeds te appreciëren door een peuter, trouwens ook niet met een gillende peuter in dezelfde bus! Gelukkig trok de chauffeur enkel voor mij enkele kiekjes van een krater vanuit zijn open raam. Het lijkt toeristisch, maar het is best leuk hoe de wachten de geothermische activiteit illustreren : ze gooien droge takken in een put en je ziet hoe die takken in brand schieten; ze gooien een emmer water in een buis die tot 13m diep doorloopt, maar dat water verdampt al vrij snel zodat er bovenaan een wolk stoom uitploft; of : het grillen van het eten wordt gerealiseerd op een raster boven een "schoorsteen" die uit de vulkaan komt.

In Zuid-Lanzarote is er nog allerlei ander interessants, zoals de wijnranken die uit het vulkanisch stof groeien en beschermd worden tegen de wind door een muurtje van vulkanisch gesteente, in La Geria. Of de zoutwinningsvlakten van Janubio. Of waar het water allerlei grillige vormen heeft uitgesleten in het vulkanisch kustlandschap in Los Hervideros (de naam heeft zijn oorsprong in het feit dat het water net kokend die grillige vormen weer uitgestuwd wordt!).

Op maandag was Noord-Lanzarote aan de beurt. En quasi alle haltes waren werk van César Manrique! De mirador del Río is een uitkijkpunt over het nauw met La Graciosa, maar alle "architectuur" bevindt zich binnenin een vulkanische rots...en wat die architectuur betreft, "2001 A Space Odyssey" had hier opgenomen kunnen zijn! Surrealistisch! De cueva de los Verdes is een kant van een vulkanische tunnel en hier kun je de lava-variant van stalagtieten zien; aan de andere kant vind je de Jameos del agua : grotten met een verticale ingang waarvan de bodem water bevat. CM heeft hier een volledig compleks rondom gebouwd met een zwembad, huis - waarin een interessant museum over vulkanen gevestigd is - en enkele cafés.

Dit is niet mis, maar onze CM-topper was de cactustuin! Gevestigd in een voormalige steengroeve, vormen niet-verwijderde monolieten een mooi contrast met de vele types cactussen en vetplanten. We sloten de dag af met een bezoekje aan een kasteel - tot museum gerestaureerd door CM - en absoluut onze beste eetervaring op het eiland : moderne, verzorgde en tegelijkertijd locale keuken, en niet eens duur!

Op dinsdag hadden we nog net genoeg tijd om een bodega te bezoeken en dan rumbo naar de luchthaven...een lang weekend is lang, maar wil je alles zien wat er te zien valt hier, is het maar nipjes! We hebben dus een reden om terug te keren!