Het laatste Uur - Dood

Ditmaal is het me niet gelukt in de uiteindelijke lijst te geraken, volgens Koen Fillet omdat de keuze een song van 9 minuten was...al is die dan nog zo mooi én toepasselijk! Ja, ik begrijp de reactie van KF, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn voorstel wel erg toepasselijk was voor het thema van de week.

Deze blog stelt me in staat toch mijn bijdrage weer te geven...hier ga ik dan!

Wat er volgens mijn vriend de voorbije weken ontbrak in HLU is een bijdrage van de grootste rockgroep aller tijden, Led Zeppelin wel te verstaan. Voor het thema "Dood" draag ik dus "In my time of dying" voor. Omdat ik ergens gehoord heb dat de stem van Robert Plant je niet zo ligt, Koen, en ik hoop die van Chris Robinson wel, vraag ik naar de versie van Jimmy page met The Black Crowes op hun dubbelalbum "Live at The Greek"...en zo is er meteen nog een extra aanknopingspunt met het thema van deze week, nl. zwarte kraaien!

Hard rock voor Ilse!!!

Stel je voor : Ilse die naar een hardrockconcert gaat! Niet evident, vinden jullie ook niet? Maar Gonzalo gaf me geen keuze : ik moest mee naar het concert van een van zijn guitar heroes, "Mad Micky" oftewel Michaël Schenker. Geen gemaar, hij had me gewoon het ticket gekocht, punt.

Gonzalo stond zichtbaar te genieten, want niet alleen was er Michaël, het was de Michael Schenker Group in "traditionele" bezetting, met Gary Barden als zanger en op basgitaar de ex-bassist van de Sensational Alex Harvey Band (niet ongerust worden wanneer je die groep niet kent, ik tot voor kort ook niet!), Chris Glen. Als er tijdens het concert alleen maar nummers gespeeld worden van de eerste lps en dan de laatste (allemaal met deze traditionele bezetting) en de UFO nummers beperkt worden tot 2 (met Michaël Schenker op gitaar), dan zit het voor de MSGfans wel snor. Voor mij was het wennen, want ik kende geen enkel nummer, maar het was niet slecht, en de zanger is geen schreeuwer zoals je meestal in hardrockgroepen vindt...

Het concert vond plaats in een grote discotheek, met een interessante opstelling (om de 2-3m van het podium is er een trede, zodat het publiek dat verderaf van het podium staat, ook hoger staat en dus even goed ziet), die helaas ook ervoor zorgde dat ik bijna letterlijk op m'n achterwerk viel omdat ik een trede gemist had bij het terugkeren van de toiletten (die treden waren niet verlicht, zie ze dan maar!)...het bleef gelukkig bij een onhandige pirouette.

Naar Vlaams theater in Madrid

Dit jaar in het festival de otoño in Madrid enkele Belgische vertegenwoordigers en niet enkel in het dans-, maar ook in het theaterprogramma. En wat voor een vertegenwoordiger? Een van mijn favoriete theatergezelschappen, voor wie ik blindelings naar het Stuk trok, nl. tg STAN. Ze voeren hier zelfs twee werken op : Anathema in het frans en The Monkey Trial in het Engels.

Op woensdag ging ik op m'n eentje naar Anathema kijken, en na de opvoering was er zelfs een ontmoeting met de acteurs. Anathema is een gemeenschappelijk project van STAN's Jolente de Keersmaeker, de invited acteur Tiago Rodrigues en de Portugese schrijver José Luis Peixoto voor wie het de eerste theatertekst was. Geslaagd, als je 't mij vraagt... In de brochure wordt geschreven "Peixote beschrijft onderwerpen als terrorisme, angst en geweld als het ware van binnen uit. Hoe ver kan je gaan om een ideaal te verdedigen? Welke middelen mag je inzetten in dienst van je zaak? Hoe beantwoord je geweld dat tegen jezelf gericht is?" De toeschouwer wordt vanzelf in het werk "gezogen" en zelfs na de voorstelling ben je met de vraagstelling in het project bezig. Dat werd ook duidelijk in het gesprek met de cast. Eens zien wat het op zondag (wanneer we allebei naar The Monkey Trial gaan) wordt...én hopelijk blijft het niet bij een eenmalige deelname aan dit festival de otoño!

Weekendje in Lisboa

Voor mij was het ruim 18 jaar geleden dat ik nog in Portugal geweest was...de hoogste tijd dus om terug te keren, al was het maar voor een weekendje. Einde oktober : een erg fijn weertje (zelfs nog te warm soms), waarschijnlijk minder druk dan tijdens de zomermaanden...dan smaakt de bacalhau nog beter!

Het echte toeristische circuit lieten we meestal links liggen en we genoten van enkele fijne parken : de Botanische Tuin van de unief, de Tuin van Estrela en de Botanische Tuin van Ajuda. Voor de heen- en terugreis luchthaven-centrum hadden we telkens een dagticket gekocht dat ons toegang verschafte aan alle bussen en trams; in een stad zoals Lissabon is de keuze dan snel gemaakt om allerlei trams te nemen, naar Belém, naar Ajuda, door Alfama...wat we ook deden!

Ik vermoed dat het nu niet zo lang meer gaat duren eer ik nogmaals richting Portugal trek...

Het Laatste Uur – Liegen en bedriegen

Heb nog maar eens meegedaan aan Het Laatste Uur, ditmaal met een nummer van John Hiatt, zoals vele vrienden wel weten een van mijn absolute favoriete singer-songwriters.

Ik kan het iedereen aanbevelen eens naar een concert van John Hiatt te gaan, niet enkel voor zijn muziek, maar vooral omdat de man een rasechte verteller is. Als hij zijn songs niet in een nieuw jasje steekt, dan heeft hij altijd wel anekdotes te vertellen tussen de songs in...anekdotes die misschien op hun beurt ooit wel eens een song maken.

In mijn lievelingssong Tennessee Plates begint hij het verhaal in een hotelkamer, babbelt hij over zijn rit naar Memphis, dat hij een lift oppikt. Steeds keert het zinnetje terug dat de politie op zoek is naar een cadillac met nummerplaat van Tennessee. En de bedrieger geeft zichzelf bloot in de laatste zin waarin hij toegeeft dat hij een auto van Elvis gestolen heeft in Graceland en dat hij de brief niet vanuit een hotel schrijft, maar vanuit de gevangenis, waar hij zijn tijd doorbrengt met het maken van...juist, ja, Tennessee Plates.

Koen Fillet schrijft op zijn website vooral over John's gitarist voor deze lp Slow Turning (en ook de andere kaskraker, Bring the Family), nl. de zowat bekendste slide-gitarist Sonny Landreth...ik vind Sonny een prachtig muzikant, maar het concert van John met Sonny verbleekte bij dat van John met de talentvolle gitarist van The North Mississippi Allstars (en tegenwoordig ook van de Black Crowes), nl. Luther Dickinson...ik wijt het aan de onwil van Luther om alle aandacht naar zijn gitaarspel toe te trekken en zo ruimte te laten aan de verteller John Hiatt...voor mij als publiek de beste combinatie!

Lekker genieten...

Voor onze laatste verjaardag had ik Gonzalo een paar flessen wijn cado gedaan, maar niet zo maar de eerste de beste, neen, ik was ervoor naar de winkel van oenologe Pilar gegaan en had advies ingewonnen : een fles komt uit de D.O. Ribera de Duero en hoewel het officieel geen reserva is, is het toch gelijklopend in wijze van lagering...het is zoals ze nu noemen een vino de autor, een grilletje van de oenoloog, die zich niet aan alle regeltjes van de denominación de origen houdt; de andere fles is een wijn van hoofdzakelijk een druifsoort die normaliter in kleine porcentages gebruikt wordt, nl. bobal, en die hier zorgt voor maar liefst 70% van het druivennat.

Gonzalo koos eerst de bobal-gebaseerde wijn uit Valencia. We decanteerden de wijn op zaterdagnamiddag en 's avonds maakte ik een selectie "hapjes" om erbij te degusteren : een omelet van zongedroogde tomaten en parmigiano, een caesarsalad, Bretoense pâté met vijgenkonfijt. De beignets van groene tomaten had ik op het laatste moment wijselijk voor zondag gehouden, want we gingen nu al veel te "snoepen" hebben.

En daarbij wat mooie muziek (hoofdzakelijk op lp!)...wat wil je nog meer?

't is weer voorbij...die mooie zomer!

Althans voor Gonzalo's vader! Eugenio brengt de zomervakantie, in grote lijnen de periode tussen zijn verjaardag eind juli en het weekend van El Pilar (Spaanse feestdag op 12 oktober), door in zijn geboortedorp en aangezien 12 oktober dit jaar op zondag valt, was het voor ons weer een weekend rijden : op vrijdag van Sanse naar Bañuelos (150 km), op zaterdag van Bañuelos naar Portugalete (zo'n 350km) en op zondag van Portu terug naar Sanse (400 km).

Met een zieke en stille (stem kwijt) Gonzalo was al de rijpret voor mij! Niet ideaal met het miezerige en winderige weer afgelopen weekend. De kleurige herfstlandschappen maken het echter de moeite waard!

Van Eugenio's tuin in het dorp brachten we tomaten, groene pepers mee. Zelf gingen we nog wat vlier, braambessen en rozenbottels plukken. Enne, wat 'n aangename verrassing toen Eugenio ons op zondag nog het grootste deel van zijn ca. 500g paddenstoelen (geplukt op vrijdag) meegaf!

Tussendoor stopten we nog (in wat we later in allerlei restaurantgidsen aangeduid zagen als het beste restaurant van de provincie Soria) in restaurant Casa Vallecas in Berlanga, waar we paddenstoelen aten, maar ook deze prachtige combinatie van chipirones en oor.

Op zondag besloten we een beetje af te wijken van ons gebruikelijk circuit : we aten in Nájera (in een restaurant dat ik na mijn camino bekroond heb als hetgene met het beste menu del peregrino!) en reden door prachtige landschappen, zoals dat van de Picos de Urbión (er groeiden al/nog krokussen!).

Door een onverwachte opstopping op de A1 kwamen we later dan verwacht thuis, maar benijd ons maar ons avondmaal : gesauteerde paddenstoelen met spek en bramen achteraf!

Het Laatste Uur - Tijd

Koen Fillets nieuwe radioprogramma dat uitgezonden wordt op zondagavond van 23:00 tot middernacht is erg origineel van opzet. Voor het thema "Tijd" wilde ik ook eens deelnemen.

En wat bleek? Mijn keuze kwam aan bod.

Via mijn 9 jaar oudere broer ben ik groot geworden met een brok muziekgeschiedenis van de jaren '70. Een van onze referenties is Genesis ten tijde van Peter Gabriel...voor velen teveel show misschien, voor ons net de juiste portie surrealisme. Neem nu de song I know what I like (in your wardrobe) van Selling England by the Pound. De titel is al knap, maar 't kan niet meer stuk met de beginzin "It's one o'clock and time for lunch dumdeedumdeedumdum..."

Luister naar deze song en de albumcover komt tot leven : de tuinman, languit gelegen op een bankje in de park, de grasmaaier werkloos ernaast, luistert naar wat er zoal rondom hem gebeurt.

Wat ik altijd fascinerend gevonden heb, is dat tuinmannen blijkbaar ook een typische stap hebben, want de tuinman eindigt met "Me, I'm just the lawn mower; you can tell me by the way I walk".

Met Onsma en Onzepa in Keizer Karels voetsporen

Onsma en Onzepa komen op bezoek wanneer ze hun gouden huwelijksjubileum zouden kunnen vieren...hoewel ze geen feestje willen, organiseerden we toch iets speciaals : laat ons een uitstap maken naar de streek waar Keizer Karel, Gentenaar van geboorte, besloot zijn laatste anderhalf jaar door te brengen. Trouwens, ook dat wordt dit jaar herdacht, want het is net 450 jaar geleden.

Vooraleer hij zijn intrede kon nemen in het klooster van Yuste, woonde hij een tijdje in een van de kastelen van zijn vriend, de hertog van Alba, nl. dat van Jarandilla de la Vera...laat dat nu net geen Parador geworden zijn! Wijle daarheen, en onderweg nog een halte in een ander kasteel van de familie : dat van Oropesa, heden ten dage ook Parador. Voor de volledigheid : de grootvader van de derde hertog van Alba (die gouverneur der Nederlanden werd benoemd door Karels zoon, Filips II) was immers graaf van Oropesa en werd beloond voor zijn loyauteit aan de kroon met een hertogentitel.

Het klooster van Yuste is gesloten op maandag (maar onze persoonlijke ervaring zegt dat het klooster van buiten mooier is dan binnenin), maar het mooie weer zette prachtige landschappen en panorama's extra in de verf...we genoten allemaal!