Van Herrerasaurus en vriendjes

In de Argentijnse provincies San Juan en La Rioja bezochten we 2 ongelooflijk indrukwekkende parken : Ischigualasto en Talampaya. Hoewel je ervoor best in een saai en "in the middle of nowhere" dorp moet overnachten (en wij hadden in onze hostal ook bezoek van allerlei beestjes : tropische kakkerlakken die Gonzalo de stuipen op het lijf jagen, en kikkers die ik maar niks vind, zeker niet wanneer ik lig te slapen of op het toilet zit), het is en blijft de moeite deze parken in je reis in te programmeren.

De 2 parken staan gezamenlijk op de werelderfgoedlijst en je beseft meteen waarom bij het doorkruisen ervan : Ischigualasto, voor de Argentijnen Valle de la Luna (maanvallei) is wetenschappelijk gezien een kerkhof van allerlei soorten dinosaurus en een geologisch museum van het Triásico...dat gaat ons petje soms serieus te boven! Namen raden voor bepaalde rotsformaties in het park is natuurlijke andere koek, bijvoorbeeld de "onderzeeboot" of de "champignon"(meteen ook het symbool van het park). Voor de "champignon" kwam er ook een woestijnvos een kijkje nemen.

In het museum kregen we een interessante uiteenzetting over een van de dinosaurusfossielen die ter plaatse gevonden is : de herrerasaurio.

Talampaya is bekend om zijn rose-rode rotsen, en die zijn 's namiddags dan ook mooi in de zon...ook hier een pak rotsformaties met een koosnaampje (de 3 koningen, de condor,...), maar de afmetingen van de rotsen geven toch dat beetje "extra". Hier kun je ook een parcours volgen langs allerlei petrogliefen...joost mag weten wat ze betekenen, maar mooi zijn ze wel.

Atacama

Atacama...de hoogste woestijn ter wereld. En zo'n woestijn op 4000m hoogte toont niet steeds het typische beeld van een woestijn.
Wat ik daarmee bedoel, zal meteen duidelijk worden. Zo zijn er immense zoutvlakten, bevolkt door flamingo's, maar evengoed maanlandschappen of zelfs geisers.

Die geisers stellen in vergelijking met de "oorspronkelijke" in IJsland niets voor, ware het niet dat je ze op zowat 4500m boven zeeniveau aantreft. Erg vreemd is zo'n bezoek ook omwille van het temperatuureffect : je komt aan de geiservlakte aan net voor zonsopgang bij een temperatuur van -8°C, goed ingeduffeld (enkel voor deze ervaring heb je de hele reis thermisch ondergoed meegesleurd), en nog geen 5 minuten later, wanneer de zon opgaat, warmt het op tegen een onvoorstelbare snelheid : de handschoenen vliegen uit, dan de jas, dan de fleece...én je moet zeker zien dat je je goed ingesmeerd hebt met zonnecreme. We hadden niet onze volledige rug ingesmeerd en wanneer we na de geisers ook openluchtthermen bezochten, was het duidelijk dat we er een rood velletje aan over gingen houden.

De hoogte speelde ons soms ook parten : ikzelf had de eerste dag "hoogtestage" wel cocabladeren gekauwd, meer uit nieuwsgierigheid dan uit overtuiging, maar ook zonder die cocathee in mijn mond had ik geen last van misselijkheid ofzo; Gonzalo viel precies stil op grote hoogte, constant moe was hij.

Prachtig, maar toch een beetje een ontgoocheling ook : het maanlandschap was mooier op Tenerife, de geisers indrukwekkender in IJsland, de zoutvlakten eerlijk gezegd pakkender aan de andere kant van de grens in Argentinië, San Pedro is een supercommercieel dorp waar we enkele keren bijna bedot zijn geweest door lepe handelaars...blijft over : het aparte effect van de grote hoogte.

Valles Calchaquíes - Quebrada de Humahuaca

Iedereen praat over de prachtige landschappen in de Verenigde Staten, maar in Zuid-Amerika zie je even goed dergelijke "wow"-vergezichten!
In Salta huurden we een auto om 3 dagen zelf deze valleien met erg kleurrijke berglandschappen te verkennen. Voor de Valles Calchaquíes moet je minstens 2 dagen uittrekken : het gros van het traject loopt immers over onverharde wegen, o.a. de bekende "ruta 40" die over ruim 5000 km Patagonië met Noord-Argentinië verbindt.

Wij vertrokken vanuit Salta westwaarts naar Cachi, een gezellig en mooi bergdorp...om er te geraken is er een pak klimwerk nodig over bochtige en stoffige wegen met als uitschieter 20km haarspeldbochten over een grintweg, bekend als de Cuesta del Obispo. Bovenaan, bijna 3350m boven zeeniveau, staat er een kapelletje en even verder rij je het Nationaal Parl Los Cardones in. Cardones zijn de grote cactussen die je hier overal (in bloei) ziet.

Van Cachi gaat het zuidwaarts naar Cafayate over de ruta 40...de landschappen lijken "from out of this world" en we stoppen regelmatig om ze enigszins op gevoelige plaat vast te leggen. De vallei die ons het best bijgebleven is, is de Quebrada de las Flechas, waar we inderdaad getracteerd worden op een landschap met pijlvormige rotsen.

Cafayate is een aangenaam dorp, waar de wijnproductie draait rond de witte torrentés-druif, die ooit vanuit het Spaanse Galicia overgebracht werd en hier op grote hoogte goed getijd. Er wordt zelfs ijs van gemaakt en dat smaakt best lekker!
De terugweg noordwaarts is gelukkig een asfaltweg. De landschappen worden nu gedomineerd door rose-rode rotsformaties. De speciaalste vormen vinden we terug in de Garganta del Diablo (duivelskeel) of in het Anfiteatro of in de ettelijke dierlijke vormen, zoals de Sapo (pad)...indrukwekkend.

We rijden nog verder naar het noorden, over een smalle constant draaiende asfaltweg naar San Salvador de Jujuy, en dan de Quebrada de Humahuaca in. We zijn al verwend geweest met adembenemende landschappen, maar hier zijn het toch vooral de kleuren(combinaties) die voor het spektakel zorgen.

Naast de kerk van Purmamarca heb je het ideale beeld van de Cerro de los Siete Colores (berg van de 7 kleuren)...ijzer, leem, koper,...ze leiden allemaal tot 1 of meerdere kleurnuances. Maimará stelt op zich niets voor, maar het kerkhof naast de hoofdweg (de vallei is zo breed dat de weg soms wel een autoweg lijkt) is enorm en zelfs pittoresk met een bergen met zigzagpatroon op de achtergrond. Tilcara even verderop is een erg aangenaam dorp om je tenten op te slaan...tal van mooie B&B, restaurantjes en zelfs cafés, allemaal in traditionele bouwstijl. In Tilcara kun je ook een pre-inca pukará (fort) bezoeken en vlak ernaast een tuin met planten van het gebergte. Er ligt ook een piedra campana : als je erop klopt, lijkt het wel of er een klok luidt!
Uquía, net over de Steenbokskeerkring (aangeduid door een afschuwelijk gedrocht van een monument), herbergt een mooi, wit kerkje dat schilderijen bevat van ángeles militares, engelen die geharnast en gewapend zijn, geschilderd door iemand van de school van Cuzco. De plaats waarnaar de vallei genoemd is, bevindt zich 25 km verder...het is een druk dorp dat ons niet echt kon bekoren : allerlei straatverkopers en mogelijke gidsen klampen je aan!
Naar Iruya, een dorp verloren in de bergen op bijna 2800m hoogte dat op vele postkaarten van de Quebrada de Humahuaca afgebeeld wordt, reden we niet...een volgende keer ;-))

Noordwest-Argentinië en Noord-Chili

Onze "grote vakantie" 2007 brachten we door in Zuid-Amerika, "nog maar eens" volgens enkele vrienden. Wat wil je ook...goede vrienden van ons wonen in Buenos Aires en als je dan een reis kunt combineren met een bezoekje aan vrienden die je anders nooit zou zien, dan is dat toch mooi meegenomen!
Patagonië hadden we 4 (Chileens deel) en 2 (Argentijns deel) jaar terug al aangedaan en nu was het dus de beurt aan het noorden van deze 2 landen. Op 3 weken dit gebied volledig uitkammen is natuurlijk onbegonnen werk, dus maakten we volgende selectie :
1/ Buenos Aires -> Salta
2/ excursies vanuit Salta : het traject van de "tren a las nubes" (die momenteel niet uitrijdt) - de Valles Calchaquíes - de Quebrada de Humahuaca (werelderfgoed)
3/ de grens over naar San Pedro de Atacama, over een Andespas
4/ excursies in Atacama : de Valle de la luna, de zoutvlakten, de Tatio-geisers
5/ via Antofagasta (mijnactiviteiten) naar Valparaíso
6/ ontdekking van het op meer dan 40 heuvels gebouwde Valparaíso
7/ weer de grens over naar Mendoza, over een andere Andespas
8/ de wijnproductiegebieden van Mendoza en San Juan
9/ 2 ongelooflijk mooie natuurgebieden, allebei werelderfgoed : Ischigualasto (ook Valle de la luna, de Argentijnse versie dus, genoemd) en Talampaya, die samen de grootste voedingsbodem van resten van het triásico vormen
10/ terug naar Buenos Aires, waar de reis quasi meteen doorging naar Madrid voor Gonzalo, maar ikzelf nog een weekje langer kon vertoeven
In de volgende berichten ga ik nog even door over de toppers van onze reis.

Weekendje in eigen land

Het is al wel een hele tijd terug, maar nu heb ik pas een beetje tijd om de blog te vervolledigen met onze uitstappen sinds november 2007.
We hadden allebei nog een pak "Parador-Amigos" punten op te gebruiken voor eind 2007 en dus was het maar beter dat te doen vooraleer we "grote vakantie" zouden nemen, in mijn geval voor een maand vanaf 21 november. Zo gezegd, zo gedaan : de keuze ging uit naar een nachtje in de parador van Soria (hoofdstad van de provincie Soria, in Castilla y León), gevolgd door een nachtje in de parador van Olite (Navarra), en deze plaatsen lenen zich uitstekend voor de bijhorende sightseeing!

De parador van Soria is dan wel een modern gebouw, maar het is gebouwd op de hoogste plaats van de stad en dat levert prachtige vergezichten op. Soria zelf lijkt dan wel niet meteen de meest interessante stad, maar ik was erg aangenaam verrast : als je enige interesse hebt voor de romaanse kunst, dan ben je in Soria op de juiste plaats. Een massa kerkjes die hun typische romaanse trekken behouden hebben en nu gerenoveerd staan te schitteren; enkele die in slechte staat verkeerden, zijn afgebroken, maar de romaanse "juwelen" zijn ingebouwd in andere kerkjes...een prachtig idee. Olite is een omwald dorp met kasteel-paleis en de ruïne van het oude paleis (alleen de façade bleef overeind) werd opgeknapt en ingericht als parador. De plaats huisvest ook een museum van de wijn (van Navarra). Beslist de moeite is de tour van het nieuwe paleis dat tal van torens van allerlei vormen heeft waar je overal naar boven kunt om steeds andere delen van kasteel en dorp uit de hoogte te aanschouwen...zo ben je vlug enkele uren zoet!

Ons weekend was dus weer een voltreffer.