Atacama

Atacama...de hoogste woestijn ter wereld. En zo'n woestijn op 4000m hoogte toont niet steeds het typische beeld van een woestijn.
Wat ik daarmee bedoel, zal meteen duidelijk worden. Zo zijn er immense zoutvlakten, bevolkt door flamingo's, maar evengoed maanlandschappen of zelfs geisers.

Die geisers stellen in vergelijking met de "oorspronkelijke" in IJsland niets voor, ware het niet dat je ze op zowat 4500m boven zeeniveau aantreft. Erg vreemd is zo'n bezoek ook omwille van het temperatuureffect : je komt aan de geiservlakte aan net voor zonsopgang bij een temperatuur van -8°C, goed ingeduffeld (enkel voor deze ervaring heb je de hele reis thermisch ondergoed meegesleurd), en nog geen 5 minuten later, wanneer de zon opgaat, warmt het op tegen een onvoorstelbare snelheid : de handschoenen vliegen uit, dan de jas, dan de fleece...én je moet zeker zien dat je je goed ingesmeerd hebt met zonnecreme. We hadden niet onze volledige rug ingesmeerd en wanneer we na de geisers ook openluchtthermen bezochten, was het duidelijk dat we er een rood velletje aan over gingen houden.

De hoogte speelde ons soms ook parten : ikzelf had de eerste dag "hoogtestage" wel cocabladeren gekauwd, meer uit nieuwsgierigheid dan uit overtuiging, maar ook zonder die cocathee in mijn mond had ik geen last van misselijkheid ofzo; Gonzalo viel precies stil op grote hoogte, constant moe was hij.

Prachtig, maar toch een beetje een ontgoocheling ook : het maanlandschap was mooier op Tenerife, de geisers indrukwekkender in IJsland, de zoutvlakten eerlijk gezegd pakkender aan de andere kant van de grens in Argentinië, San Pedro is een supercommercieel dorp waar we enkele keren bijna bedot zijn geweest door lepe handelaars...blijft over : het aparte effect van de grote hoogte.