Fiestas in Sanse

Zoals ik al zei in een vorig stukje : Sanse is volop in fiestas! Voor ons is dat in de eerste plaats vervelend, want er is luide muziek tot de vroege ochtend en enkele uren erna worden we weer wakker door de schoten die de encierro aankondigen. Ja, zoals in Pamplona (Sanse wordt soms ook wel Pamplona chica, of klein Pamplona, genoemd) worden de stieren niet rechtstreeks naar de stallen van de stierenring geloodsd, maar moeten ze zelf nog een km ofzo lopen, met een massa "onnozelaars" (zoals ik ze pleeg te noemen) die voor hen uit lopen. Soms vallen er gewonden en uiterst zelden doden, maar het is en blijft een mogelijkheid, want zelfs als de stieren je niet met hun hoorns verwonden, kunnen ze met hun gewicht serieuze schade aanrichten. 's Avonds om 7pm is er dan de corrida.

Van de encierro zelf en de corrida hebben we geen last, maar de kermis en de eetkramen net over onze deur zorgen voor genoeg (geluids)overlast. Dit jaar hebben we de weekends voor het moment vermeden, maar zelfs tijdens de week is onze nachtrust kort en niet echt van goede kwaliteit. Omdat we de auto toch niet kunnen parkeren voor de deur, gaat Gonzalo deze week naar het werk met de metro en grote inkopen moeten er deze week niet gebeuren, want we eten elke avond in een van de txosnas (zie vorig stukje over fiestas in Portugalete) aan de andere kant van de straat.

Vandaag is het bovendien de "grote" dag, de feestdag van de Cristo de los Remedios : alle winkels (voor zover ze toch openden tijdens augustus) zijn gesloten en er vinden een massa processies plaats, van het christusbeeld in kwestie, van de peñas (hier dus de taurine clubs) en zoals bijna dagelijks van de namaakstier met vuurwerk. Gisteren werd het grote vuurwerk, dat in Spanje steeds de feesten extra belicht, afgeschoten. Vanop ons balkon aan de voorkant hebben we een prachtig gezicht op het vuurwerk én op de wijze waarop de brandweer inspringt bij ongevallen (enkele jaren terug is de wei waar het vuurwerk afgeschoten wordt deels in vlammen opgegaan; nu hadden ze alles gemaaid een maand terug)...al waren het de mannen van het kraam van PP (partido popular of de christendemocratische partij) die zelf de vlammen blusten van de vuurpijl die op hun dak gevallen was. Amai, de rook die even bleef hangen na al dat vuurwerk!

Allemaal mooi en wel, maar ik zal weer blij zijn dat het erop zit. Geef mij maar fiestas in een dorpje : iedereen die elkaar kent, iedereen die deelt in opbouw en plezier en na een weekend is het gedaan...want zeg nu zelf : wie houdt dit feestritme aan gedurende 10 dagen?

Spaans basketball

Er is tijdens de Olympische Spelen veel te doen geweest rond het Spaanse (mannen)basketball. Gelukkig hebben ze hun criticasters de mond gesnoerd met een prachtige finale en zelfs bijna winst tegen favoriet USA.

In de Belgische pers is er nauwelijks een woord over verschenen, maar blijkbaar vonden Britse en Amerikaanse journalisten een van de reclamefoto's van de Spaanse (voor)selecties basket "racistisch". Die foto's beeldden de spelers en speelsters af met hun vingers aan de ogen om zo het spleetogeneffect te krijgen dat we allemaal wel kennen. De Spelen vinden plaats in Beijing en zodoende was de link gemaakt. Allerhande Chinezen (de keldingsponsor van de basketploeg, Li Ning - de Chinese ambassade in Madrid - Chinese atleten in Beijing) mochten dan wel beweren dat ze de geste van de Spanjaarden niet storend vonden en natuurlijk was de geste helemaal niet kwetsend bedoeld, toch schreeuwden de Britse en Amerikaanse pers moord en brand (én wilden ze verontschuldigingen van de Spaanse spelers, én eisten ze straffen voor de Spaanse NBA-ers) . Terwijl ik persoonlijk de beelden van het USA team tijdens de laatste wereldkampioenschappen in Japan kwetsend én helemaal niet onschuldig vind : de spelers maakten immers een militair saluut...terwijl we allemaal weten wat er tijdens en na WOII gebeurd is!

Soit, op het terrein won USA in de voorronde gemakkelijk van alle tegenstanders, zelfs van Spanje die een 37puntenverlies noteerden. De enige wedstrijd waar USA er niet zo gemakkelijk overwalste was de finale tegen Spanje. En dan zie je net hetzelfde gebeuren als in voetbalwedstrijden van "kleine" landen tegen Brazilië en Argentinië : de scheidsrechters knijpen ergens de oogjes dicht voor fouten tegen de algemene regels van deze grootlanden. Net zo in de basketfinale van de Olympische Spelen 2008. De spelregels zijn die van FIBA, maar de scheidsrechters floten weinig of geen van de typische loopfouten van de Amerikanen, kwamen niet systematisch tussenbeide bij gevallen van foutieve verdediging met de armen (in NBA maak je niet noodzakelijkerwijze een fout wanneer je je armen niet recht omhoog hebt in verdediging, waarschijnlijk omdat "double teaming" of meervoudige verdediging sowieso niet toegestaan is daar) en af en toe gaven ze zelfs de indruk niet te weten wat er volgens de regels moest gebeuren (inworp aan baseline of aan middenlijn in laatste minuut van wedstrijd na time-out)...

je weet het natuurlijk nooit, maar ik heb echt het gevoel dat Spanje had kunnen winnen met een passende arbitrage. Niet dat ik gewed had op een gouden medaille (daarvoor vond ik enkele spelers niet genoeg op hun niveau spelen tot moment van finale), maar ik vind dat eerlijkheid, zeker op scheidsrecherlijk vlak, steeds moet primeren op dit soort competities!

Dus : bravo Carlos, Felipe, Pau, Ricky, Rudy, Alex, Berni, Raúl, José Manuel, Marc, Juan Carlos en Jorge...de finalematch die ik opgenomen had op video gaat zeker bewaard worden. Kapitein Carlos (die ik volg sinds zijn periode, onder voormalig nationaal coach Pepu en samen met Felipe en Felipe's broer Alfonso, bij Estudiantes) stopt ermee; met zijn 6 internationale seniorenbasketmedailles is hij alleenheerser in Spanje, maar als je jonge spelers ziet zoals Ricky (17 jaar en tijdens het tornooi uitgegroeid tot basisspelverdeler!), weet je gewoon dat Spanje de volgende jaren nog meer medailles gaat halen.

Veel volk en dorst tijdens de Expo in Zaragoza

De feesten in San Sebastián de los Reyes begonnen vorig weekend. Het lijkt een feit dat helemaal niets met de Expo in Zaragoza vandoen heeft. Niets is minder waar voor ons : we wonen op 100m van de stierenring en op 100m van de recinto ferial of feestelijkhedenzone (lees : kermis) en waar de rest van het jaar de auto's geparkeerd staan op een stofferig terrein, staan er dan de kramen van alle verenigingen die de kas willen spijzen. Dit leidt tot een chronisch gebrek aan "goede" slaap, want er is luide muziek (en lawaai van de generatoren) tot een uur of 5am en om 8am begint de encierro (zie een van de volgend stukjes) met een reeks schoten...dit jaar omhelzen de feesten twee weekends, dus waarom niet er tenminste een weekend tussenuit trekken? Wijle dus naar de Expo in Zaragoza.

Met de AVE, de Spaanse hogesnelheidstrein (erg leuk gevonden, want ook Spaans woord voor "vogel") van Madrid-Atocha naar Zaragoza-Delicias. Dan onze spullen droppen in de B&B (ter gelegenheid van de Expo had men in Zaragoza het zalige idee om logies bij de bewoners aan te bieden) en naar de Expo.

Blijkbaar hadden velen lawaaierige feesten te ontlopen, want het stikte van het volk. De weersvoorspelling zei "voorbijtrekkende wolken", maar de realiteit was een wolkenloze, hete zomerdag...we hadden dus helemaal geen zin om een uur in de rij te staan om een paviljoen binnen te mogen. We zagen de Torre del Agua, een hoog gebouw, dat eigenlijk een open ruimte is met rondom twee hellende omlopen (een om naar boven te stappen en een om weer af te dalen naar gelijkvloers), maar wel een mooi panorama biedt over de Expovlakte en het in aanleg zijnde Parque del Agua, allemaal in dezelfde meander van de Ebro.

De paviljoenen waar we langsliepen waren bijvoorbeeld Litouwen (met toffe basketwand), België (met lekkere verfrissende bieren van 't vat en een mooi werk van Jan Fabre) en enkele Spaanse autonome gemeenschappen. We snapten toen wel dat we op zondag vroeg zouden moeten aanschuiven om tickets te bemachtigen om het Spaans paviljoen en het aquarium te bezoeken...

's Avonds liepen ze langs de oevers van de Ebro (waar nieuwe wandelpaden aangelegd waren) naar het centrum, dronken een biertje in een cafeetje, liepen langs een kerkje met toren in mudéjarstijl en dan naar het restaurant waar we gereserveerd hadden. Zálig! Je kiest een hoofdschotel en ze zorgen zelf voor een voorgerecht en nagerecht (eerder een schotel met 3-4 dingen telkens) in overeenstemming met het gekozen hoofdgerecht. En een indrukwekkende wijnkaart. Geen wonder dat we erna geen zin hadden om terug te keren naar de Expo en na een wandelingetje langs El Pilar (basiliek) en la Seo (mudéjarkerk) staken we de Ebro over om daar een bushalte te vinden waar we een bus naar de B&B konden nemen.

Op zondag was het eerst een lichte drill : tijdig ontbijten, spullen pakken, bus naar Expo en dan naar binnen en ons "verdelen" : Gonzalo ging voor de fast pass voor het aquarium (en had ervoor de entréetickets nodig) en ik liep naar het Spaans paviljoen voor een tikcet daar...amai, er stond al een rij rondom het hele gebouw! Zowat een uur later was ik eindelijk aan de beurt.

We bezochten nog enkele gebouwen (Jordanië, Malta, Cyprus...) vooraleer we het aquarium konden bezoeken. Dat aquarium is niet mis, maar je mist toch de gedetailleerde info (die bijvoorbeeld in aquarium van Valencia wel beschikbaar is) ...waarschijnlijk komt dat er na de Expo, want het aquarium blijft open erna. De dagelijkse optocht van artiesten van het Cirque du Soleil liep ten eind, maar wat we zagen, was beslist de moeite. Dan het Spaans paviljoen. Op architecturaal vlak echt de moeite en een groot deel van de tentoonstelling binnenin is erg interessant, tenminste voor mensen die Spanje een beetje (willen leren) kennen. Ik wilde nog naar het brug-paviljoen...we hadden dan wel een fast pass bemachtigd, maar 't was niet nodig : we konden zo binnen. Het paviljoen ziet er speciaal uit en binnenin wordt dat bevestigd, maar de ruimtes zijn mooi benut. Nu waren we op een punt gekomen dat we best wat wilden rusten : nog een biertje in België, filmpjes kijken in China, slenteren door latijns-Amerika bij een heuse mojito in Cuba... en dan stilletjesaan door.

We namen nog de kabelbaan (overgebracht van de skistations in Noord-Aragon) naar het station en konden tevreden zijn. We hadden dan wel niet het Duits of Japans paviljoen bezocht, maar dat hoeft ook niet...uiteindelijk is het de sfeer die telt.

San Roque in Portugalete

De patroonheilige van Portugalete, geboortedorp van Gonzalo én voorstad van Bilbao (en om hem te plezieren : werelderfgoedsite van de puente colgante, een metalen constructie over de rivier Nervión met een metalen "bootje" dat eraan hangt en zo mensen en auto's overzet), is San Roque, onze Sint Rochus, die overal op 16 augustus gevierd wordt.

In Portugalete dus evenzeer en ze doen dat daar op een zeer Baskische manier : met txosnas (kraampjes) waar je drinken en eten kunt tegen schappelijke prijzen en meteen de kas spijst van de locale basket- of waterpoloclub. Zoals ook typisch in Baskenland zijn er ook enkele txosnas met leuzen over de gevangen etarra's, maar daar liepen we voorbij. Andere typische dingen : muziekgroepjes die door de straten lopen en een optocht van de peñas (in het algemeen zijn dat groepjes vrienden, in het taurine milieu wordt het gebruikt voor een groep aficionados die samen allerlei activiteiten doen : van een bende vrienden die 's zaterdags zich bezatten tot een sociale club van volksdansers dus...). Een demonteerbare stierenring wordt opgetrokken, maar hier vinden er enkel concerten plaats. De corrida's (en meteen zowat de derde belangrijkste van het land, na die in het kader van San Isidro in Madrid en de feria de abril in Sevilla) vinden plaats in Bilbao tijdens de Semana Grande, die dit jaar ook op 16 augustus begint.

Wij trokken op met vrienden, zagen de feesten aan en wisten dat het goed zat...

met vriendinnen op schoenenkoop

In al de jaren die ik al in het buitenland vertoefd heb, was het er nooit van gekomen dat Katja op bezoek kwam; onze samenkomst in Arles toen Pascal er zijn foto's tentoonstelde tijdens les Rencontres was leuk, maar een echt bezoek was het niet.

Maar met een nieuwe wending in haar privéleven was de tijd misschien ook rijp me op te zoeken...en Madrid is een bruisende stad, dat valt extra mee!

Katja en Mieke verbleven de eerste dagen in een hostal in het centrum en ik trok naar het centrum wanneer ik er de tijd voor had. En kijk, wat vrouwen zeker niet laten te doen in Madrid (en Spanje in het algemeen, denk ik) : schoenen passen! Katja had er zin in! Hoewel ze zelfs met meer wandelvriendelijk schoeisel tiritas (of pleisters, maar ik vind het Spaanse woord zo lief) nodig had om zich te beschermen tegen blaren en wrijvingen...