25 jaar BRBF te Peer...dat moest gevierd worden! Het programma was dan ook indrukwekkend, en wijle waren maar al te gretig om aanwezig te zijn!
Trouwens, iets wat Werchter of andere grootschalige zomerfestivals al langer niet meer kunnen bieden, nl. de gemoedelijke sfeer, vind je nog steeds in Peer. Zo beginnen wildvreemde mensen een praatje omdat je een speciaal t-shirt draagt, worden er grapjes gemaakt bij het bestellen van bier etc. Kortom, een festival naar onze smaak.
Trouwens, iets wat Werchter of andere grootschalige zomerfestivals al langer niet meer kunnen bieden, nl. de gemoedelijke sfeer, vind je nog steeds in Peer. Zo beginnen wildvreemde mensen een praatje omdat je een speciaal t-shirt draagt, worden er grapjes gemaakt bij het bestellen van bier etc. Kortom, een festival naar onze smaak.
Op zaterdag waren we vooral geïnteresseerd in de shows van Joe Bonamassa (ons derde optreden van hem in een jaar tijd) en van mijn absolute favoriet, Steve Winwood. Alles wat ons ervoor kon boeien, was aardig meegenomen! Omdat we in het centrum van Peer 's middags nog mosselen gingen eten, waren er al een aantal artiesten gepasseerd, die zoals ik later las in recensies best de moeite waard waren, maar ja...op onze leeftijd verkiezen we ook een bepaalde "luxe" te koppelen aan een festivalbezoek, zoals een goede nachtrust, tenminste een deftige maaltijd (met de beentjes onder tafel) en niet te lange tijd te poot.
Het eerste volledige optreden dat we meepikten was dus dat van Rod Piazza, althans voor mij geen verrassing, omdat hij redelijk vaak aan bod komt in de bluesprogramma's op Classic21. Het publiek dat het optreden volgde, liet het zich welgevallen. Ook Lisa Haley (hoewel ze plaatsvervanger was voor Eli Paperboy Reed die Gonzalo graag had bezig gezien) viel niet door de mand en haar cajundeuntjes maakten het zelfs extra zonnig!
Had al even een glimp opgevangen van Joe Bonamassa (over de hekken aan het einde van de shopping alley), maar om 8pm was het zijn beurt op het podium. Zoals dit jaar de gewoonte is tijdens zijn concerten (ja, we hadden al het grote genoegen gehad hem bezig te zien in juni), begon hij met de bonkende titeltrack van zijn laatste plaat, The Ballad of John Henry, tokkelend op (slechts een van de nekken van) de double neck. Ik kon niet meteen zeggen waaraan ik merkte dat hij frisheid miste, maar toen hij zei dat ze pas om 4am vanuit Polen hadden kunnen vertrekken, rook ik onraad en ja, de bis bleef uit. Voor de gitaarleken onder ons beslist een goed optreden, maar voor een absolute fan een beetje ontgoochelend. Dat veranderde gelukkig met de komst van Steve Winwood. De man heeft nog nooit een slecht concert gegeven, denk ik, sprekend uit eigen ervaring en de ervaring van de dvds en videos die ik thuis liggen heb. En hij lijkt steeds uiterst tevreden om te kunnen muziek maken...toen hij tijdens een drumsolo aan het eind van zijn optreden opstond met een glas Duvel in de hand, wisten we meteen waarom ;-))
Een beetje van alles : solowerk (zowat de helft van de songs van zijn nieuwe plaat), Traffic, Blind Faith, én eerste en laatste song van Spencer Davis Group. Het beste van alles is dat hij elke toer opnieuw de nummers in een nieuw jasje steekt, en ditmaal was het erg ritmisch, in de stijl van world music. Niet mis!
Op zondag aten we nogmaals lekkere mosselen 's middags, dus was het concert van good old Roger McGuinn net voorbij...niet getreurd, want Derek Trucks deed wat hij perfect kan, nl. schit-té-rend gitaar spelen! Onze vrees dat hij world music (cf. dvd van zijn vorige toer) zou brengen en geen rock (cf. laatste plaat) konden we gelukkig vlug vergeten. De topper van het concert was een nummer van The Sound of Music, nl. My favourite things...wow!
Om daarna beter te doen was quasi onmogelijk, maar de ouwe rot (76 jaar!) John Mayall bracht een erg swingende set, al bakten de roadies er weinig van : micro's die niet open stonden, de mondharmonica's die onvindbaar bleken in het begin...nu ja, het leed was vlug geleden toen John een na een klassiekers uit de jaren '60 op de mondharmonica bracht.
De voorlaatste artiest voor zondag was Southside Johnny, al had hij een ruime blazersectie meegebracht, én dat hebben we geweten! De man wordt vergeleken met Bruce Springsteen, maar ik denk dat Wim, een grote Boss-fan, toch enige opmerkingen hierover heeft ;-)) Weinig echt gekende nummers, maar de sfeer kon niet stuk, en wat 'n grappige kerel is die Johnny!
De laatste act vandaag was waarschijnlijk de grote publiekstrekker van dit weekend, maar ik vermoed dat niet iedereen wist wat een concert van Jeff Beck eigenlijk inhoudt : geen rockgitaargeweld à la Jimmy Page, maar eerder jazzrock. In ieder geval, bij elke persoon die de tent verliet, stonden wij een beetje dichterbij het podium en zo konden we Jeff Beck in al z'n glorie (lees : met witte botjes) bekijken. Amai, dat was ook genieten (van de muziek, niet de botjes)! Zo werd ons derde bezoek aan BRBF op een waardige manier afgesloten!
En tijdens de aftocht vond ik nog drankbonnetjes, enkele lege glazen die konden ingeleverd worden én zelfs een biljet van 5€...meteen was onze parking, het toiletabonnement en de festivalbrochure terugbetaald! Thuis bij Wim keuvelden we nog een beetje na met een glas Lachouffe (kan ik iedereen aanbevelen)...
