Het Laatste Uur - maan

Voor mij heeft deze bijdrage een emotionele betekenis, want zonder de lp van Mecano zou ik geen Spaanse lessen gaan volgen zijn, zou ik in Bradford niet terecht gekomen zijn in het groepje van de Spaanssprekenden en zou ik natuurlijk Gonzalo niet gekend hebben...zeggen dat een groepje dat door hem zo gehaat wordt zo'n grote gevolgen voor z'n persoonlijk leven heeft gehad! KF is het vergeven dat hij niet op de hoogte was van deze "logische" keten ;-)

Dat ik nu in Spanje woon en goed Spaans spreek, heb ik vooral te danken aan de beslissing die ik nam in 1989 om Spaanse lessen te volgen in het CLT in Leuven. Nochtans wou ik oorspronkelijk mijn Duits opkrikken, maar de lp Descanso Dominical van Mecano deed me afwijken van dat scenario…een woordenboek stelt je nl. niet in staat om alles vlotjes te vertalen, vooral met het groot aantal conjunctieven in het Spaans.De hitsingle op dat album Hijo de la luna vertelt over een zigeunerlegende : een vrouw vraagt de maan om hulp om de liefde van een bepaalde man te verkrijgen; in ruil wil de maan het eerstgeboren kind van hun unie. Wanneer de vader ziet dat het kind albino is (en zo denkt hij, nooit van hem kan zijn), vermoordt hij zijn vrouw en laat hij het kind in de natuur achter. De maan krijgt zo haar kind en meent er voor te kunnen zorgen : wanneer het kind blij is, schijnt ze volop (volle maan); wanneer het kind huilt, vormt ze een wieg (eerste-laatste kwartier). Niet erg realistisch, maar wel mooie beeldspraak…

aangepast aan de Spaanse smaak = niet zo pikant

We wisten op dinsdag dat we 's zaterdags naar Madrid centrum zouden trekken voor een basketwedstrijd (en terloops : Real Madrid won de derde en beslissende wedstrijd tegen Joventut, dus beginnen de halve finales van de play-offs volgende week), dus nog eens proberen om een plaatsje te bemachtigen in Madrids (en Spanje's) meest gekende Indisch restaurant. Als liefhebbers van het Indisch koken dat we in Bradford volop leerden kennen, zijn we steeds op onze hoede wanneer we een Indisch/Pakistaans/Bangladeshi restaurant elders (dan in UK) binnenstappen.

Als "kennismaking" gingen we dus voor het aangenaam geprijsde degustatiemenu : enkele aperitiefjes zoals samosa en onion badji, dan tandoori kippeboutjes met nan, vervolgens drie soorten curry (een lams-rogan josht, eentje met gambas jeenga annapurna en een vegetarische sabzi) met twee soorten gearomatiseerde basmati rijst en uiteindelijk nog een dessert. Onze appreciatie was gematigd positief : de aperitiefjes waren goed zonder meer; het lamsvlees in de rogan josht was van uitermate betere kwaliteit dan de versies die we ervoor mochten proeven, maar de rogan josht hoort pikant te zijn en dat was niet het geval hier; de nan leek meer op een roti (dunner brood, net iets dikker dan de chapati die eerder een pannenkoek is); het dessert was hemels! Over dat dessert dat geïnspireerd leek door Ferran Adrià : een bolletje safraanijs en een bolletje lauwe wortelpudding met pistachenootjes...het leek een reclame voor Mastercard, het was echt the top of the bill van het menu!

Hier komen we terug, voor het dessert én ervoor een vindaloo!

Het Laatste Uur - zon

Kon deze bijdrage geweerd worden uit het programma? Neen, ik dacht het niet...KF ook niet! ;-)

Enkele mannen uit mijn directe omgeving zijn kaal of kalend. Voor vele mannen in kwestie is dat een serieus probleem : gedurende jaren proberen ze de evolutie van dat “steeds groter wordend voorhoofd” terug te dringen door het gebruik van allerlei lotions…tot ze beseffen dat dat allemaal niets uithaalt en dat ze beter aanvaarden dat ze hun schedel gaan kunnen opblinken in plaats van het haar erop te kammen. De vrouwen van die kalende mannen hebben er doorgaans minder problemen mee en beschouwen het als een sexy iets. De meesterlijke ploeg die John Hiatt’s album Bring the family maakte, herenigde krachten in 1992 voor het helaas kortdurende project Little Village. Zij vonden een passende naam voor mans kale schedel : een solar sex panel! Een persoonlijk zonnepaneel om liefde te genereren…niet mis, hé…welke man gaat er na dit programma nog haar op z’n hoofd houden?

enigszins mislukte wandeling

Op zondag zouden we een wandeling maken vanuit een dorpje in de buurt van Atienza. De wandeling hadden we uit een gids en we legden 'm Gonzalo's neef Antonio voor. Hij dacht wel dat het een mooi tochtje zou worden, maar zelfs hij had buiten de waard gerekend : sinds de publicatie van de gids was er wat veranderd aan het "reliëf" want zowat halfweg de tocht, hadden we evenwijdig lopende schapenweggetjes moeten volgen... waar nu graan gepland was!

Weg een deel van de wandeling en zonder GPS konden we niets anders dan rechtsomkeer maken. Dan maar naar Atienza en Wim dit stadje tonen dat zijn middeleeuws aspect goed behouden heeft.

De play-offs zijn begonnen!

Wim zou vorig jaar een basketwedstrijd meemaken, maar het lot wou dat Joventut de finale van de ULEB zou spelen het weekend dat hun wedstrijd tegen en in Madrid gepland was (en Wim hier was) en dus werd de wedstrijd verplaatst. Dit jaar is het toevallig net dezelfde wedstrijd die we wel kunnen gaan zien : Joventut eindigde als 5de en speelt dus de kwartfinale van de play-offs tegen het als 4de geëindigde Real Madrid.

Wim was onder de indruk van het stadium (ook een stierenring, dus cirkelvormige tribune en geen pilaren die je een restricted vue geven) en van de massa (zo'n 15000 man) die hier een wedstrijd kan bijwonen. De match was helaas geen topper : Real realiseerde een walk-over. Volgende keer meer spanning, beloofd!

San Isidro

Carlos & Nines en dochtertje Julia kleden zich als de echte Madrilenen die ze zijn op de feestdag van Madrids patroonheilige San Isidro...nu Wim hier is, is dit de unieke gelegenheid om met hen af te spreken aan de ermita van de heilige. Een pak chulapos en een groot deel ervan dansen en zingen de typische chotis, en iedereen eet een rosquilla del santo (lista=slim of tonta=dom naargelang er al dan niet suiker aan toegevoegd is) of een of andere typische Madrileense plat met ingewanden- en/of orgaanvlees (vb. gallinejas). Een massa volk woont de mis bij op de pradera.

Wanneer we genoeg hebben van de zon en van de massa, trekken we naar de stierenring van Las Ventas, waar we een corrida bijwonen. En we krijgen waar voor ons geld : de stieren verweren zich goed en een van de toreros kan de stier die hem verwond heeft wel doden, maar moet verstek geven voor zijn tweede stier. ...de risico's van het vak, nietwaar?

tuinen kijken met Wim

Wim is op bezoek geweest...dit jaar was het niet extreem warm tijdens z'n verblijf hier, op zich is dit al een memorabel feit ;-)

De eerste dag van z'n "vakantie" hier wilde hij naar de Botanische Tuin en het Retiro...OK, wij daarheen! In de Real Jardín Botánico snoven we volop de rozegeur op, ontdekten we piepjonge katjes onder het lover van een soort palm, keurden we de verschillende soorten inheemse druiven die ze er langs een soort promenade geplant hebben en ook zagen we er een iris die de naam Belgian Princess draagt. Ja, ook profiteerde ik volop van de bloeiende bloemen om de dichtbij-functie op m'n camera te testen...

Voor we het Retiro onveilig gingen maken, bezochten we de toch wel erg mooie Maurice De Vlaminck tentoonstelling in CaixaForum, niet alleen met schilderijen, maar ook met ceramiek aan de hand van deze fauvist met Vlaamse roots.

Ik had Wim jaren terug rondgeleid door het Retiro, maar om de een of andere reden herinnerde hij het zich niet meer...toen we bij het cristal palace stonden waar de mannetjeseenden de wijfjes volop lieten afzien (ocharme, ze hadden al een pak veren verloren) kwam de herinnering aan dat eerste bezoek gelukkig terug!

rock 'n roll in z'n essentie!

Gonzalo kwam aanzetten met een ideetje voor een concert : op 12 mei zou de Jim Jones Revue hier optreden. Ik had nog nooit van de man gehoord, dus zou Gonzalo me overtuigen met de CD. Dat plan was niet echt geslaagd, want het leek me redelijk brute muziek...maar ja, hij wou en zou naar het concert gaan, met mij erbij!

De teloneros begonnen pas wanneer de top act moest starten... dat begon goed (om 's anderendaags uitgeslapen op te staan!), maar het groepje was niet slecht. En dan begonnen Jim en zijn maten eraan : ze hadden stuk voor stuk een tijdje bij de kapper gezeten, want de kapsels varieerden van een straycat-achtige kuif tot een opgekamde coupe op zijn Robert Smith's, maar waarom in hemelsnaam? Na hooguit twee songs waren de kapsels door het zweet en de energie tot een platte boel herleid. Ook de hemden werden in een mum van tijd getransformeerd in natte lappen. Dat allemaal om te zeggen dat het concert een energieke bedoening was, dat het ritme aanstekelijk was, kortom dat het een uur lang genieten was! Mochten Jonathan Ross lookalike Jim & co een langere set gebracht hebben, dan zouden ze erin gebleven zijn, zo simpel is dat! Wow!

Voetbalgekte in Bilbao

Gonzalo moest een dagje werken in Bilbao, dus reed ik mee en sprak af met een vriendin : al wist ik dat de Copa del Rey-finale twee dagen later zou gespeeld worden, tussen de koningen van de Spaanse beker, nl. Atletic de Bilbao en Barcelona, ik kon niet vermoeden dat de rood-wit vlaggen zo massaal aanwezig zouden zijn in het stadsbeeld! Zelfs aan de Puente Colgante in Portugalete was de vlag van het wereldpatrimonium die normaal de brug siert vervangen door de vlag van Atletic. Ook was er een maquette gebouwd in Playmobil figuurtjes...je zou haast denken dat de zebrapaden voor de gelegenheid in rood-wit geschilderd waren (maar neen, die zijn altijd zo!).

Het Laatste Uur - moeder

Niet geselecteerd...maar met deze : ontdekken, het repertoire van Maurane!

Als Leuvense ben ik natuurlijk ettelijke keren naar Marktrock geweest. De beste herinneringen heb ik aan de openingsdag van 1987 : de twee groepen die Johan Verminnen voorafgingen lokten weliswaar een mager publiek, maar dat publiek is wel getuige geweest van enkele magische momenten. Eerst trad Clouseau op, met een piepjonge Koen Wauters die bretellen droeg, maar wat erna kwam, was nog stukken beter. Ook van Belgische bodem, maar in Vlaanderen helaas te weinig gekend is Maurane. Ze heeft een stem om U tegen te zeggen, ze swingt, maar kan ook erg intiem overkomen…en haar optredens zijn echte events. Ze rijgt niet zomaar de songs aan elkaar, neen, ze kadert ze in met wat toneel, wat poëzie en een pak humor.
Ze is zelf mama van een dochter aan wie ze haar album Différente opdroeg, maar enkele jaren ervoor had ze al de moeders die volgens haar goud in de stem hebben, in de bloemetjes gezet…gelukkige moederdag dus aan toutes les mamas!

Europa-dag...goed voor een goedkope en verrassende euro-film!

Vorig jaar ontdekte ik toevallig dat de bioscoop waar we regelmatig naartoe gaan (voornamelijk omdat ze steeds een groot aanbod aan films in V.O. of zonder dubbing hebben) op 9 mei tegen een voordeeltarief (vorig jaar zelfs gratis) een film uit elk land van de Europese Unie toont. De Belgische film laat dikwijls te wensen over (dit jaar was het JCVD...jakkes!), maar het is tof om een film te gaan zien die je anders nooit in de (buitenlandse) bioscoop zou verwachten.

Een Finse film over emigratie naar de Verenigde Staten vorig jaar, dit jaar een Duitse film over hoe een klasproject over autocratie zelf uitmondt in een gevaarlijke situatie. Die Welle heette de film en al was dat project m.i. enigszins onrealistisch voorgesteld, de vertolkingen waren puik én is het niet alleen al de moeite om even stil te staan bij het onderwerp van de film?

Volgend jaar zijn we weer van de partij!

Kuifje compleet

Voor mijn verjaardag schonken mijn broer en zijn gezin me de complete Kuifje in speciale uitgave...ik heb dus alle verhalen opnieuw gelezen, sommige verhalen (alfa-kunst) voor de eerste keer "ontcijferd" en zelfs al las ik alles nu meteen nog een keer, ik zou weer letten op nieuwe aspecten van dit rijke oeuvre. Wat een plezier...

Final four Euroligue

De vorige jaren was de final four, vooral de finaledag dan, dikwijls ontgoochelend. Dat was dit jaar gelukkig niet het geval : de halve finales waren stuk voor stuk interessante wedstrijden die spannend waren tot de laatste seconde; de finale leek een bepaalde richting uit te gaan, maar bood tot de laatste seconde van het laatste kwart mogelijkheden tot een beslissende wending.

Maar Ettore Messina, de coach van CSKA kan nu "à la Federer" in tranen uitbarsten en zeggen dat aan het einde Zeljko Obradovic (de laatste jaren coach van Panathinaikos) altijd zegeviert. Het is ondertussen al zijn zevende Euroligue-titel! Proficiat!

Uitje naar El Pardo

We hadden het al zo lang gepland, maar eindelijk is het ervan gekomen : we hebben gewandeld in het Pardo. Eerst een korte verkenning van de tuinen van het paleis la Quinta (met mooie waterpartijen en een paarse regen in volle bloei en dus geurexplosie!), dan een wandeling op een soort jaagpad langs de Manzanares. Het was prachtig weer : elk stukje tot dan toe niet-geëxposeerd vel was serieus rood na de wandeling en overal waren families aan het picknicken. Dat is een ideetje voor wanneer vrienden op bezoek komen...

lp-inventaris

Onze eerste versie van het lp-inventaris is af!

Amai, wat 'n werk...gedurende ruim twee jaar besteedde ik menig vrij moment aan het trekken van foto's van de hoezen, aan het knippen van diezelfde foto's, aan het opzoeken van gegevens over die lps (jaar, editie,...)...en Gonzalo ordent die lps dan in de stilaan overvolle muziekkamer. Helaas koopt die er ook meer dan we aankunnen in die muziekkamer en zal dat inventaris vlug moeten bijgewerkt worden...

De volgende gegevens zijn dus voorlopig : 7213 foto's voor zo'n 3600 lps; de letters S en B hebben de meeste entrées (zo'n 350 lps elk) en de letter M behaalde brons; de letter X heeft geen enkele entrée, gevolgd door de letter Z (al wel met 20 lps).

Het Laatste Uur - dokter dokter

De song verdiende het nochtans om opgenomen te worden, maar ja... mij maakt het niet uit : ik heb een prachtige herinnering aan het concert én wanneer ik Remedy hoor, gaat er steeds een warmteflits door m'n lijf!

Eind jaren '90 zag ik The Black Crowes live in het voorprogramma van Aerosmith. Die laatsten konden me slechts zelden bekoren tijdens dat concert, The Black Crowes des te meer. Hun southern bluesrock, zoals mijn vriend hun muziek definieert, is zo aanstekelijk dat je een week niets anders meer neuriet. Na enkel jaren van split-up, soloprojecten en groepswisselingen staan ze er weer, misschien dankzij hun Remedy...wanneer ik me slecht of zwakjes voel, werkt het in ieder geval!

keuken...ilsje!

De asperges zijn er weer, maar eigenlijk is dat gewoon een smoesje om gezellig te koken...en het inspireert Gonzalo blijkbaar om de gekste snoeten te trekken! Of is dat enkel camera-aversie?

salty dog

...zou het cocktailseizoen van start zijn gegaan? Voor mij was de salty dog een beetje té zout, maar Gonzalo kon 'm appreciëren...al lijkt dat wel even anders op de foto!