Jean-Michel Saive ging ook in Sanse tenonder

De tafeltennisclub van Sanse speelt de Champions League. Zo kunnen we regelmatig gratis naar wedstrijden tegen de andere clubs van hun groep; vorige vrijdag was dat La Villette Charleroi. Net zoals in de lokale club speelt bij Charleroi ook slechts 1 "autochtoon", nl. Jean-Michel Saive. Terwijl Charleroi alle duels in de heenronde gewonnen heeft, verloor Sanse ze allemaal...misschien kon daar nu verandering in komen. Welnee, al verloor Jean-Michel net als tijdens de Olympische Spelen zijn eerste (enige) wedstrijd. Hier zie je hem in typische pose (met opgestroopte short) zijn tweede set verliezen...

Het Laatste Uur - Boeken

Voor dit thema had ik alweer een geselecteerde inzending, niet zozeer voor de originaliteit van mijn muziekkeuze, maar voor de toepasselijkheid van mijn verhaal erbij (denk ik)...

Het lijkt gek, maar ik heb mijn Spaanse vriend leren kennen in West-Yorkshire, UK. We studeerden allebei nog bij in Bradford, dé stad in Europa waar je de allerbeste curry kunt eten. Wanneer er bezoek kwam, gingen we naar Haworth, niet enkel voor een lekker glas landlord in een van de pubs langs Main Street, maar vooral voor een bezoekje aan de Brontë Parsonage. De sportievere bezoeker namen we mee naar de Moors boven Haworth, waar je je zó de belevenissen van Katherine en Heathcliff uit Wuthering Heights van Emily Brontë kunt inbeelden, mochten de onbedeesde schapen je niet zo lastigvallen. Kate Bush heeft deze wandeling misschien ook wel gemaakt; het resultaat is in ieder geval ongelooflijk mooi!

Chuletón!!!

Een chuletón is een grote (runds)kotelet én typisch voor de Baskische keuken (het is doorgaans de hoofdschotel van het menu in een sidrería). Wij trokken eventjes voor het weekend naar Portugalete en daar gingen we op zaterdagavond zo een chuletón eten met Gonzalo's vader. Onder ons drieën ging het er net in (ja, we hadden eerst nog een ración ventresca de atún, het lekkerste stukje tonijn, van de buik; en een ración cecina, de jamón van het rund zeg maar, gedeeld)...mjam.

Euroligue-kampioen op bezoek

Vorig jaar was er bijna een kwartfinale Real Madrid - CSKA Moskou in de Euroligue...CSKA stond er wel én won voor de zoveelste maal de titel, maar Real Madrid liet het afweten vanaf de top-16.

Dit jaar is het nochtans serieus afgeslankte CSKA (Papaloukas keerde terug naar Griekenland, Andersen speelt nu bij Barcelona) nog steeds titelkandidaat, maar Real Madrid dat dit jaar maar niet op gang ziet te komen, had een unieke gelegenheid om te profiteren van de kwetsuren van Matjas Smodis en spelverdeler John Holden. Tijdens de eerste twee kwarten ging het nog die kant uit, hoewel er niet echt schitterend basket getoond werd. In het derde kwart ging de voorsprong in enkele momenten van zwakke verdediging compleet verloren en Real Madrid scheen maar geen energie te hebben om terug te vechten...jammer!

De toerist uithangen in Barcelona, maar dan een beetje meer "off the beaten track"

't Wordt onderhand een gewoonte, om tijdens de maand november Gonzalo te vergezellen op een verplaatsing naar Barcelona : terwijl Gonzalo bezig is in de tunnels van de metro, verken ik de stad.

Ditmaal wilde ik de parken meer aandacht schenken, maar voor het grote Parc de Collserola ga ik nog eens moeten terugkeren (volgend jaar in november?), want daarvoor heb ik wandelschoenen nodig. Zo verkende ik het mooie Parc del Laberint, Italiaans van opzet, met twee labyrinthen die helaas gesloten waren voor onderhoud van de buxusplanten. Ik ging op zoek naar het reusachtige luciferdoosje van het kunstenaarskoppel Claes Oldenburg en Koosje van Bruggen in het Parc de la Vall d'Hebron (al is het kunstwerk van enorme proporties, het is niet evident te zoeken zonder al te veel informatie over het park), zocht het Parc de la Creueta del Coll gedurende úren...op de kaart lijkt het even groot als het Güell-park, maar eigenlijk is het nauwelijks groter dan een kinderspeelplein, mét hangend kunstwerk van Chillida. De tuinen van het Palau Robert waren eveneens ontgoochelend : voor je het goed en wel beseft, zit je weer tussen de toeristen op de Paseig de Gràcia.

Toch ook wat modernisme (onze art nouveau) gekeken : naar de voorlopig toegankelijke ruimten in het gerestaureerde Palau Güell van Gaudí en een poosje van de herfstzon genieten op een bankje tussen de paviljoenen van het Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, meesterwerk van Domènech i Montaner.

Tijdens de dag ging ik ook op zoek naar toffe restauranten waar we 's avonds dan mijn "suggerentie" testten...en een ander populair tijdverdrijf van me in Barcelona is het ontdekken van winkeltjes met toffe juwelen, aparte accessoires of andere originele ambachtelijke producten. De oogst was niet mis.