Argentijnse sfeer in Madrid

Het is niet ver zoeken naar een Argentijns restaurant in Madrid, maar zoals steeds met buitenlandse cuisine in een culinair sterke natie (Frankrijk, Italië, Spanje...) heb ik moeite om die restauranten uit te proberen, om maar niet te spreken over het terugkeren naar zulke restauranten na een tegenvaller.

Soit, ditmaal sprak Antonio, Gonzalo's neef, erg lovend over een Argentijns restaurant dat hier al jarenlang een stek heeft en waar je een week op voorhand moet reserveren...én of we niet mee wilden. OK, dan is het een stuk makkelijker de stap te maken. Wij dus naar "el viejo almacen de Buenos Aires" (zie http://www.elviejoalmacen.com/como.html ) en 't was een voltreffer : echte Argentijnse bifes, alle nagerechten met dulce de leche, live tango/milonga op gitaar met de baas die zingt, een mini-tangodemonstratie en de noodzakelijke uitnodiging ter dans van twee aanwezigen.
Mijn bife de chorizo was lekker ('t zal de authenticiteit zijn...die in "Plaza San Telmo" in Buenos Aires net ietsjes beter, wees gerust, Juan) en wij konden lachen met Santos, die de vrouwelijke helft van het tangokoppel resoluut dwong tot een wals op de tangomuziek! En een laatste woordje over de originele decoratie : oude kranten van La nación, posters over de stukken Argentijns vlees en bandoneons ...gezellig!

Regen en gastroenteritis in Galicië

Sinds een jaar of drie trekken we elk jaar minstens een lang weekend naar Galicië, het noordwestelijk stuk Spanje dat ons telkens weer kan boeien met hun flink heuvelachtig, groen landschap of hun grillige kustlijn, hun keltische achtergrond, hun stenen huizen gedecoreerd met callas of hortensia, hun zalige empanadas (met eens een andere vulling dan de bonito die je elders alleen maar vindt) en hun aanbod aan schaaldieren waar je duizelig van wordt...je zou voor minder reizen!

Dit jaar hadden we niet veel gepland, enkel het bezoek aan Lugo en hun romeinse stadsmuur : met een omtrek van bijna 3km en de recente verwijdering van de huizen die langs de buitenkant tegen de stadswal aangebouwd waren, staat die nu te schitteren en is terect uitgeroepen tot werelderfgoed in 2000. Dat ze hier uiterst aangename bars hebben waar ze je met plezier een goed biertje tappen (zelfs Leffe van 't vat!) of wijntje uitschenken en ze je erbij maar liefst 2 gratis tapas aanbieden, wisten we niet, maar konden we des te meer appreciëren. Ook de restauranten mogen er wezen : als je enigszins van vis en schaaldieren houdt, kom je hier prachtig aan je trekken. En als muziekliefhebbers konden we het niet beter treffen met een bar voor bikers (we waren de enigen zonder jeans- of lederen jekker met verwijzing naar een bikersclub) waar Led Zeppelin, Deep Purple en soortgenoten uit de luidsprekers loeiden.

Op zondagmiddag reden we naar onze volgende bestemming : Villalba. Gelukkig dat de rit niet lang duurde, want ik voelde me al aardig misselijk. De volledige namiddag en avond niet echt lang ver van de badkamer kunnen zijn en zelfs het vele rusten maakte me niet fitter. Ook de nacht bracht geen soelaas, al kon ik op maandagmorgen wel al voedsel binnenhouden. Terwijl Gonzalo zondag wel moe was, maar 's avonds nog smakelijk kon eten, was de nacht voor hem vreselijk : iets lag hem op de maag en tegen de morgen kwam alles eruit en was hij dan wel opgelucht, maar erg zwak. Als oudjes wandelden we nog een stukje, mits af en toe te pauzeren op een bankje (als oudjes had ik plastic tasjes in mijn handtas steken, die we konden gebruiken om niet op een natte bank te moeten plaatsnemen), vooraleer we terugreden naar de luchthaven van Vigo voor de vlucht terug.

Gisteren was Gonzalo weer de oude en ook ik voelde me beter en hoewel ik gisteren "voorzichtig" gegeten heb (lees : dingen die de maag niet overbelasten), voel ik me vandaag weer "fragile"...de virus zal nog niet helemaal uitgeroeid zijn!

De topper in het Spaanse basketball

Real Madrid - DKV Juventut : de winnaar van de Uleb-beker van vorig jaar tegen die van dit jaar (nog maar enkele dagen ervoor), of de eerste in de stand van de Spaanse competitie tegen de tweede...dat kan alleen maar een wervelende wedstrijd geven!

En of! Niet alleen de jojo-beweging van de score, maar ook de soms harde confrontaties tussen spelers van beide teams, de schitterende prestatie van Louis Bullock (RM) die een anticlimax kreeg met 2 wel erg domme fouten die zijn persoonlijke foutenlast bracht op 5, op ruim 7 minuten voor het eindsignaal, of die van de Juventut-ster Rudy Fernández die m.i. toch zeer dicht komt bij een uitsluiting om zijn dikwijls erg theatrale reactie op tikjes van tegenspelers. Real maakte zoals al meerdere malen dit jaar de verkeerde beslissingen in het laatste kwart, dus echt onlogisch is de zege van Juventut niet, maar ik was vooral triest omdat dat theatrale gedrag echt een pest wordt bij Juventut en dat zelfs jonge, talentvolle spelers zoals Ricky Rubio (nog niet eens 18 jaar en al kanshebber op plek bij de nationale seniorenploeg!) dat gedrag overnemen omdat het werkt, omdat tot nu toe de scheidsrechters niet echt ingrijpen om het te stoppen!

De fantastische dondervogels

't Is al een tijdje geleden dat ik nog zo genoten heb van een concert. Al heb ik geen enkele lp/CD van hen, al was het te doen in de Madrileense zaal met referentie aan een commercieel sterk, maar in smaak erg slap biermerk, al is de "groep van" Jimmie Vaughan ondertussen ontdaan van alle 40plussers (afgezien van Kim Wilson dan wel te verstaan) ...The Fabulous Thunderbirds kunnen er wat van! Wat ik nog het meeste kon appreciëren is dat het een grote jamsessie lijkt en zeker geen gepolijste show waar de speciale visuele effecten het halen van de muziek. En vooraleer je het merkt, is de tijd een tweetal uren vooruit gevlogen...

Wim chez Gonzalo&Ilse

Wim zorgt er om de een of andere duistere reden steeds voor ons met een bezoekje te vereren bij "extreme" weersomstandigheden : ofwel komt hij in mei om de hete zomer te vermijden en is het net dan heter dan tijdens de hete zomer, ofwel krijgt hij onze jaarlijkse regenportie op zijn frak. Ditmaal gingen we voor de tweede mogelijkheid!

Toch kan de regen ons goed humeur niet vergallen (het is trouwens erg grappig : hier in Spanje heb ik nog nooit iemand horen klagen over de regen, al zorgt die voor de grootste ellende...ze weten immers al te goed dat geen regen nog voor ergere toestanden zorgt!) en zodoende hadden we weer een goed gevulde agenda : ik leidde hem rond in het Prado, en samen genoten we van een kwieke wandeling langs de Paseo del Prado waar we meteen het gros van de openluchttentoonstelling van Igor Mitoraj zagen; eindelijk kon Wim de Guernica met eigen ogen aanschouwen (vorige keer was net die zaal gesloten omdat er een specifieke tentoonstelling over Picasso de volgende dag ging openen); Gonzalo en ik namen hem mee naar een van onze favoriete rockconcertzalen, Gruta77 waar een zelfs mij onbekend groepje Young Heart Attack (maar natuurlijk waren ze geen onbekende voor onze rockspecialist Gonzalo) ons verraste met een leuke en stevige set; we toonden hem de mooie dorpen Riaza en Ayllón; we gingen zelfs naar een film (in VO!) There will be blood. Op culinair vlak was Wim weer sterk onder de indruk van de genereuse gratis tapa-mentaliteit in de bars in Sanse, maar ook de gegrilde geit (cabrito) en de eigenbereide cocido met in León gekochte alubias (in dit geval zwarte bonen) konden op bijval rekenen. Enne, Wim vond wat hij nog moest kopen voor zijn reis naar Zuid-Afrika in de locale Decathlon en Muji-shops.