Sinds een jaar of drie trekken we elk jaar minstens een lang weekend naar Galicië, het noordwestelijk stuk Spanje dat ons telkens weer kan boeien met hun flink heuvelachtig, groen landschap of hun grillige kustlijn, hun keltische achtergrond, hun stenen huizen gedecoreerd met callas of hortensia, hun zalige empanadas (met eens een andere vulling dan de bonito die je elders alleen maar vindt) en hun aanbod aan schaaldieren waar je duizelig van wordt...je zou voor minder reizen!
Dit jaar hadden we niet veel gepland, enkel het bezoek aan Lugo en hun romeinse stadsmuur : met een omtrek van bijna 3km en de recente verwijdering van de huizen die langs de buitenkant tegen de stadswal aangebouwd waren, staat die nu te schitteren en is terect uitgeroepen tot werelderfgoed in 2000. Dat ze hier uiterst aangename bars hebben waar ze je met plezier een goed biertje tappen (zelfs Leffe van 't vat!) of wijntje uitschenken en ze je erbij maar liefst 2 gratis tapas aanbieden, wisten we niet, maar konden we des te meer appreciëren. Ook de restauranten mogen er wezen : als je enigszins van vis en schaaldieren houdt, kom je hier prachtig aan je trekken. En als muziekliefhebbers konden we het niet beter treffen met een bar voor bikers (we waren de enigen zonder jeans- of lederen jekker met verwijzing naar een bikersclub) waar Led Zeppelin, Deep Purple en soortgenoten uit de luidsprekers loeiden.
Op zondagmiddag reden we naar onze volgende bestemming : Villalba. Gelukkig dat de rit niet lang duurde, want ik voelde me al aardig misselijk. De volledige namiddag en avond niet echt lang ver van de badkamer kunnen zijn en zelfs het vele rusten maakte me niet fitter. Ook de nacht bracht geen soelaas, al kon ik op maandagmorgen wel al voedsel binnenhouden. Terwijl Gonzalo zondag wel moe was, maar 's avonds nog smakelijk kon eten, was de nacht voor hem vreselijk : iets lag hem op de maag en tegen de morgen kwam alles eruit en was hij dan wel opgelucht, maar erg zwak. Als oudjes wandelden we nog een stukje, mits af en toe te pauzeren op een bankje (als oudjes had ik plastic tasjes in mijn handtas steken, die we konden gebruiken om niet op een natte bank te moeten plaatsnemen), vooraleer we terugreden naar de luchthaven van Vigo voor de vlucht terug.
Gisteren was Gonzalo weer de oude en ook ik voelde me beter en hoewel ik gisteren "voorzichtig" gegeten heb (lees : dingen die de maag niet overbelasten), voel ik me vandaag weer "fragile"...de virus zal nog niet helemaal uitgeroeid zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten