volksverhuizing

Het is weer eind juli en dan trekken we naar Portugalete om Gonzalo's vader op te halen en hem naar Bañuelos, zo'n 360km in zuidoostelijke richting, te brengen. Het feit dat de feestdag van de Heilige Jacob (25/7) dit jaar in Madrid een feestdag is en we zo een lang weekend hadden, was een welgekomen verrassing voor het ontspannen afwerken van dit circuit van zo'n dikke 900km : op vrijdag naar Portugalete, op zaterdag naar Bañuelos en op zondag terug.

Onderweg naar Bañuelos stopten we onder andere in El Burgo de Osma, waar een bende jongeren aan parapente deden. Dichterbij het "dorp" maakten we een stop in Retortillo om wat cabrito asado (=gebraden geitje) te reserveren voor de middag erop. Een van Gonzalo's ooms, Antonino, kwam ook mee. En 't was lekker. Retortillo is zo'n typisch Spaans dorp en hoewel hun centraal plein nog steeds genaamd is naar Franco, stoort dat de abuelas (=grootmoeders) niet om hun stoelen op straat te plaatsen voor een gezellige babbel.

er eventjes tussenuit...

Onze vakantieweekendplanning hebben we vorige week overhoop gehaald, want een weekendje naar Jurançon schrapten we en we besloten terug te keren naar de provincie León, omdat we er nog enkele dingetjes op ons to do lijstje staan hadden.

Allereerst een bezoekje aan de glasramen van de kathedraal van León. Omdat er tot 2009 volop gewerkt wordt aan de renovatie van een derde van de glasramen, kan het publiek naar omhoog naar een platform op zo'n 15m hoogte om van dichtbij een kijkje te nemen, én wat uitleg over de glasramen - oorsprong, bevestiging en renovatie - te krijgen van een historicus. Op zaterdag was dat te doen (op zondag is platform niet toegankelijk) en dat kwam goed uit, want die dag heeft ook de wekelijkse markt plaats en de soorten droge bonen en kikkererwten die we er de vorige keer gekocht hadden, zijn erg lekker in onze cocido.

We overnachtten in een dorpje dat overleeft dankzij de camino, nl. Rabanal del camino. Ik wilde er terugkeren omdat je een erg interessant stukje van de camino kunt stappen : de 8km bergop naar het Cruz de ferro, of ijzeren kruis. Dit is het hoogste punt van de camino francés en het uitzicht is erg mooi, zo schijnt (toen ik de camino stapte, kwam ik er met hevige nevel en mist).

Ook worden er 's avonds tijdens de vespers gregoriaanse gezangen gezongen door de monniken van het plaatselijke klooster. Een speciale ervaring, die Gonzalo nu ook mocht meemaken...

Serranía de Cuenca

Af en toe doet het deugd de stad achter te laten en te gaan wandelen in een van onze favoriete natuurgebieden. Zowel de Alto Tajo als de Serranía de Cuenca behoren tot die kategorie. Ditmaal vertrok onze wandeling bij Fuertescusa, langs de río Escabas. Daar wandel je in de canyon van de rivier en moet je zelfs enkele keren door het water waden naar de andere oever waar het wandelpad voortloopt. Helaas konden we de wandeling niet afwerken, want het onweer sloeg toe (gelukkig hadden we het zien aankomen, dus we waren al vlakbij de auto), maar we stapten wel omhoog voor een overzicht van de canyon...beslist de moeite. Tijdens de vroege herfst komen we zeker terug (we hebben al het beginpunt van een andere wandeling "geïnspecteerd")...

Gitaarjazz kan wel voldoende zijn!

Jazz zonder een blaasinstrument, dat is voor mij niet evident (om ernaar te luisteren én te genieten)...sinds jaren weet ik wel dat de verveling nooit toeslaat wanneer Pat Metheny speelt. Het is net of hij weet hoe die trompetten en saxofoons te vervangen door enkele snaarbewegingen meer (op zijn gitaar-sitar is het geen probleem snaren te vinden ;-) ). Ik heb het nagekeken : na zijn kwartet in Vienne, zo'n 10 jaar geleden, zijn duo met Charlie Haden in San Sebastián, ook al een jaar of 8 terug, zijn groep in Brussel een drietal jaar geleden, nu dus zijn trio...én het was weer genieten! En zeg nu zelf, je geniet nog meer bij het zien van de blijkbaar erg gelukkige Pat zelf!

Allerlei proeverijen

Met onze verjaardagen plannen we telkens een weekend naar keuze van de jarige. Gonzalo koos ditmaal voor het enotoerisme : een bezoek aan de Ribera de Duero, Spanje's tweede wijnzone op zo'n 160km ten noorden van Madrid. We verbleven in het door de gemeente Sotillo de la Ribera opgeknapte Palacio de los Serrano en we bezochten twee bodegas waarvan eentje in het dorp zijn echt uitzonderlijke kelders heeft. Die dateren van de 16de eeuw en bevinden zich op sommige plaatsen op 30m diepte in de plaatselijke heuvel. Dit is pas een ideale lagerplaats!

De tweede bezochte bodega bevond zich in een naburig dorp en is de supermoderne uitbouw van een van de stichtende wijnmakers van deze zone. We kregen een pak uitleg en de geproefde wijnen mochten er zijn. Ons enotoerismepakket hield eveneens een typische maaltijd in Aranda de Duero in. Aranda is een van de drie steden waar de gastronomische delicatessen bij uitstek het cordero lechal of melklam is, en dat smaakt (zeker met een goede Riberawijn erbij). Het restaurant waar we aten, is trouwens een lagar of plaats waar de druiven geplet werden om de most te bekomen waaruit de wijn ontstond. De wijnbedrijvigheid verhuisde ondertussen naar een naburig dorp en de bodega (kelder hier) doet tegenwoordig dienst als museum...beslist de moeite. In het dorp waar we verbleven, zijn 4 cafés en in elk café vind je een speciale ijskast met de locale druivennatten; we bleven 's avonds dan ook ter plekke : eerst enkele glazen wijn in de cafés, dan een prachtige lap gegrild vlees op het terras van het enige restaurant. Niet mis! En voor degenen die liever een stukje kaas eten...in het dorp is er ook een kaasproducent, waar je steeds terecht kunt voor een bezoek (er is een gang met vensters die uitkijken op de verschillende fabricageruimtes en de uitleg vind je op bordjes naast de vensters).

Op zondag reden we dus tevreden terug naar Madrid. De landschappen onderweg waren soms ontzettend mooi, vooral met de wilde bloemenpracht langs de weggetjes en in de velden. We stopten ook nog in enkele omwalde dorpjes waar kerkjes getuigen van de romaanse bouwkunst...als dat niet mooi is!

Spanje is Europees kampioen voetbal

De Spaanse TVzender cuatro die de rechten had om de wedstrijden van de Europese Kampioenschappen voetbal uit te zenden heeft enkele weken uitgezonden vanaf het Plaza de Colón in Madrid. Hun makkers van lasexta die twee jaar terug de Wereld-kampioenschappen basket uitgezonden hadden, plaagden door te zeggen dat Spanje toen (met hen) de gouden medaille gewonnen had. En ja, het moet zijn dat wanneer de commerciële TVzenders de kampioenschappen volgen, dat de Spaanse selectie zichzelf overtreft en de eindzege behaald! Ditmaal ook met tijdens de finaledag maar liefst 65000 Spanjaarden op het Pza de Colón en vele meer op de centrale plazas van zowat overal in Spanje. Dé kreet dit jaar "Podemos" of "Ja, we kunnen het" om te bevestigen dat het ditmaal wel ging lukken, in tegenstelling tot de gemiste kansen in cuartos (kwartfinales) in de vorige kampioenschappen.

Wij zijn geen voetbalfanaten, maar de halve finale volgden we live op groot scherm thuis bij Gonzalo's neef. Na de gemakkelijke overwinning van Spanje tegen Rusland nam Antonio zelfs de gitaar ter hand...

Gonzalo is 40!!!

Zo was het die dag de hele tijd : vrienden die bellen om hem het beste te wensen op zijn 40ste verjaardag! Gelukkig had ik mijn vrienden gevraagd vooral te mailen ;-)) Dan was het iets draaglijker om met hem naar het zogenaamd beste Japanse restaurant van Madrid (sommigen zeggen zelfs van Spanje) te gaan en die heerlijke sashimi en sushi te eten...