Rock 'n roll...maar vooral veel rock!

Gonzalo is een grote muziekliefhebber. Misschien moet ik dat anders stellen...Gonzalo houdt van rock in al zijn hoedanigheden : progressive (Genesis, Yes, Rush,...), hard (Led Zeppelin en Deep Purple zijn zijn absolute favorieten en hij beklaagt het zich nog steeds dat hij niet ietsjes vroeger geboren werd om Led Zep in originele bezetting bezig te kunnen zien!), no nonsense (George Thorogood bijvoorbeeld), bluesrock (The Stones in de '60er jaren, Joe Bonamassa,...), countryrock (John Hiatt en consoorten), southern rock (Allman Brothers etc.) en zo kan hij vooral nog uren doorgaan (de juiste benamingen zijn aan mij niet besteed).

Wat meer is : hij heeft geen muzikaal oor om zelf een instrument te bespelen, maar hij geniet intens van het actief naar concerten gaan, vooral in rokerige kelders en bruine kroegen. In Madrid zijn er een aantal van deze rokerige kelders, waar je voor weinig geld naar toffe concerten kunt en als je wilt, kun je nog wat babbelen met de bandleden.

Gisteren waren we voor de tweede avond op rij in zaal El Sol (ja, dat is het allerellendigste aan de concerten in deze zaal : ze beginnen pas om 23:00, dus zijn we verplicht de auto te nemen om de terugweg niet eeuwenlang te laten duren) voor het concert van Supagroup, de groep van twee broers uit Alaska die zich in New Orleans gesettled hebben. Op dinsdag was het aan Junkyard, een groep die er al enkele jaren mee gekapt heeft, maar nog een farewell tour afwerkt, enkel in Spanje! Allebei erg stevig werk en ik denk dat ik me enkele dagen moet onthouden van loeiharde muziek om geen definitieve gehoorschade op te lopen ;-))

Onze playoff-live-matchen zitten erop...zucht.

We hebben een abonnement voor de thuismatchen van Real Madrid, de basketsectie wel te verstaan. Nu hadden die net de deelname aan Euroligue verzekerd voor het komende seizoen door als eerste te eindigen in de reguliere competitie van de ACB, en lap, in hun kwartfinales van de play-offs waren ze zelfs niet in staat zich deftig te verweren tegen Unicaja, die enkel 8ste eindigde in de reguliere competitie. Ja, ik weet wel dat Unicaja hoger zou moeten eindigen in de competitie, want ze waren een van de weinige ploegen die de Euroligue-kampioen van dit jaar, CSKA Moskou, konden verslagen dit seizoen, maar ja, ze waren erg wisselvallig en het weekend van mijn verjaardag gingen ze nog serieus tenonder tegen Real Madrid.

Vorige vrijdag gingen we dus kijken naar de eerste match van de play-offs en de match was nog niet afgelopen vooraleer ik besefte dat ik beter thuis was gebleven. Unicaja speelde niet schitterend, maar Real Madrid speelde ronduit slecht, zelfs taktisch liep het op sommige momenten wel erg mank. De enige die bleef vechten voor de overwinning en die uiteindelijk de meest gewaardeerde speler van de match bleek, was mijn landgenoot Axel Hervelle. Ik geef toe dat de scheidsrechters niet bepaald hun beste dag hadden, maar als je zo slecht speelt, dan verdien je niet te winnen. Maar dit jaar zijn de regels van de playoffs veranderd en zo wordt er tijdens de kwartfinales en halve finales volgens "the best of 3" gespeeld en niet meer naar "the best of 5", m.a.w. een thuisverlies kan quasi niet meer gecompenseerd worden...en dat was dus het geval voor Real Madrid : op zaterdag verloren ze in Málaga en moest er gisterenavond zelfs geen belle gespeeld worden. Jammer, maar helaas.

Gelukkig hadden ze zich al verzekerd van Europees basket op hoog niveau...hopelijk leren ze hun lessen van het niet erg geslaagd aanwerfbeleid dit jaar (de twee Griekse spelers hebben niet echt getoond dat ze de ploeg kunnen dragen).

Op wandel met Lola en Juanma

Weer een camino-connectie van mij...onderweg, dichtbij Puente la Reina, kwam ik Lola en Juanma tegen. Het waren vrienden van Lorenzo die ik ontmoet had op het steile klim naar het Alto del Perdón, maar terwijl Lorenzo een dag ofzo later terugkeerde naar Bilbao door de pijn van alle blaren op de voeten, gingen Lola en Juanma door, al moesten ook zij de strijd staken omwille van dezelfde reden. Maar ondertussen waren onze vriendschapsbanden wel al voldoende gesmeed : ze rustten een week uit en kwamen me vergezellen voor het laatste stuk in Galicië, van Samos naar Santiago.

Aangezien ze in Balmaseda wonen, redelijk dichtbij Portugalete, waar Gonzalo's vader woont, proberen we af en toe af te spreken, voor een wandeling bijvoorbeeld. Ditmaal kwamen we samen in Pobeña, een dorpje zowat op de grens van Baskenland en Cantabrië, waar je een mooi eind langs de kustlijn kunt stappen over waar eens de rails lagen van een treintje dat de ijzermineralen vervoerde die ter plekke ontgonnen werden. Tegenwoordig is het ook een stuk van de camino del norte, op de etappe van Portugalete naar Castro Urdiales. Na een eerste klim via wel 120 treden een trap op is het aangenaam stappen over een geasfalteerd pad. Langs de kant staan borden met uitleg over de mijnactiviteiten en over het winnen van algen dat hier ook gebeurde. Net voor Castro maakten we rechtsomkeer. Aan de opmerkingen van Gonzalo te horen (zo moe en maar 15 km gestapt!) zal het toch niet voor morgen zijn dat we samen de camino aragonés gaan stappen...

De camino-film van Roman

Roman is een Zwitser die ik tegenkwam tijdens mijn camino de Santiago. Terwijl ik vertrokken was in St.Jean-Pied-de-Port, startte hij zijn tocht bij hem in Zwitserland en zijn tocht zou het onderwerp vormen voor een film-documentaire. De filmploeg kwam af en toe filmen, maar ook Roman zelf filmde, op een minder professionele manier weliswaar.

Ondertussen is de film af (zie ook bericht van enkele maanden terug) en Roman stuurde me een copie van de DVD. We hebben hem vorig weekend bekeken, Gonzalo en ik. Hij komt even in beeld, maar ik sta ervan versteld dat mijn naam niet enkel de eindgeneriek siert (nu ja), maar dat ik zelf ook enkele keren in beeld én geluid kom : op de Alto del Perdón, in Boadilla (waar Roman mij "a happy woman" noemt, omdat Gonzalo ging aankomen...na twee weken stappen hadden we afgesproken elkaar te zien in Frómista, een 7 km verderop)...het is raar zo jezelf te zien en zeker omdat ik me niet bewust was van het feit dat ze me filmden. Maar het deed mooie herinneringen weer opleven...