Sneeuwpret in Andorra

Eigenlijk was ik niet echt fit om te gaan skiën, want 2 dagen voor ons vertrek had ik een "tirón" of spierverrekking opgelopen, in de lage linkerkant van de rug. Zo ging draaien van het lichaam naar rechts nauwelijks en bukken ook al niet echt...ik merkte dat ik steeds een ruime hoek tussen linkerbeen en bovenlichaam moest bewaren. Trouwens, terwijl ik dit schrijf, ruim 2 weken na datum, heb ik voor het grootste deel van de tijd geen pijn meer, maar staan is nog steeds aangenamer dan zitten...ik probeer wat stretchingoefeningen te doen, maar de knagende pijn, nu eerder in linkerheup en -knie, is er nog steeds.
Soit, in Andorra was onze logies in La Massana, waar Gonzalo's neef Antonio een flat heeft, en we 's avonds dus de auto konden laten staan om samen te eten of iets te drinken voor en/of na het avondmaal. Omdat het zo mooi zonnig was het ganse weekend lieten we de "gemakkelijke" verplaatsing naar het skidomein Vallnord via de kabelbaan links liggen en namen we de auto om naar het hoogste stukje van het domein in Ordino te rijden. De eerste dag was dat met een omweg, want net op vrijdagnamiddag was er in La Massana, op de weg naar Ordino, een steenlawine die 40000m3 aarde even enkele meter verderop afzette en de weg blokkeerde, gelukkig zonder gewonden. De civiele bescherming werkte tot zondagmorgen om de weg vrij te maken.

Zelf skiede ik een weinig met de groep (Antonio&Mamen en dochter María, vrienden Fernando&Isabel en zoon Alejandro, en nog een bevriend koppel Eduardo&Maribel) mee, maar de pijnlijke rug en knie maakten het me gemakkelijk om deze keer vooral Gonzalo te vergezellen op de blauwe pistes waar Antonio hem de knepen van het bochten nemen had getoond. Terwijl Gonzalo steeds gezwinder de hellingen afzigzagde, stopte ik af en toe om fotootjes en filmpjes te trekken...én Gonzalo deed me het plezier om te acteren als de lolbroek, want ja, je moet het maar kunnen : niemand in de omgeving, de helling is bijna horizontaal geworden en hij verliest zijn evenwicht en valt, vóór mijn camera en als een volleerd acteur!

Hopelijk kunnen we dit seizoen nog een skiweekend meepikken dichter bij huis, al is het warme weer van het ogenblik niet echt een opsteker om dit nog te plannen...

Met lerarenkaart als journalist overal binnen in Buenos Aires ?

Terwijl Gonzalo al terug aan het werk was in Madrid, vergezelde ik Rein, mijn Antwerpse vriendin in Buenos Aires bij het tonen van "haar" stad aan twee Vlaamse journalisten, Sara en Michaël. Hoewel ik tijdens een vorig bezoek 2 jaar terug al de meeste van Reins "to see list" gezien had, was deze georganiseerde wandel-, bus- en taxitocht door Recoleta, Boca, Puerto Madero, Palermo, Retiro, San Telmo... een erg interessant gegeven, én de journalisten toffe mensen.
En zo deed ik ditmaal enkele "sights" aan die ik voordien enkel van de buitenkant had gezien : de cafetaria/boekenwinkel van de madres de la plaza de mayo, het kerkhof van Recoletos, het stadium van Boca juniors. Hier liep ik gewoon Sara en Michaël achterna naar binnen, met Sara's lerarenkaart...bwa, voor een voetbalfanaat is dit natuurlijk een must, maar ik was meer geïnteresseerd in hoe ze het podium bouwden voor het optreden van Sabina en Serrat (2 Spaanse singer-songwriters) de dag erop. Ik denk trouwens dat een Europees stadium zoals het Bernabéu van Real Madrid sowieso indrukwekkender is...

Enkele dagen erna, tijdens een uitje van de Vlamingen in Argentinië / Buenos Aires, bezochten we ook het Barologebouw : een enorm art deco gebouw dat opgetrokken is met Dante's Divina Comedia in het achterhoofd. Wij konden nu tot helemaal bovenaan geraken in de "vuurtoren"...beslist de moeite waard, en met prachtige vergezichten!

Tijdens deze fietstocht ontmoette ik de Vlaming Peter die een "eiland" in de Paraná-delta gekocht heeft en daar nu een hotel aan het bouwen is. We konden hem een bezoekje brengen op mijn laatste dag in Argentinië. Met de trein naar Tigre, waar hij ons per motorboot kwam afhalen. Het eiland is in volle (re)constructie, maar de tocht langs kasten van huizen en langs vervlogen gloriën, én vooral de oversteek van de Paraná waar we langs grote tankers enzo varen, is op zich al een topper.

Afgezien van de vele toffe babbels met Rein en Juan, haar Argentijnse partner én goudzoeker, de erg aangename momenten in de lievelingsrestauranten van Juan (bij een "bife de chorizo", een onovertreffelijke "steak"), trokken we ook nog een dagje naar Uruguay voor een bezoekje aan Colonia del Sacramento, een koloniale stad op de werelderfgoedlijst. Maar voor mij het apartste bezoek van de laatste dagen in Buenos Aires : eentje aan een "santería" of een winkeltje waar je allerlei sinten in verschillende afmetingen kunt kopen, maar ook amuletten, gelukssteentjes, kaarsen om te branden...én pas op, die winkel doet goede zaken!